Gözlerin, çayımda dem güzellik yudum yudum.
Çayımdaki efsundun gözlerinde uyudum.
Ankara, efkâr şehri zaman zaman kar şehri.
Ney üflenir ruhuma, ona eş olur kudüm.

En çok yağmuru sevdim saçlarını ıslarken.
Ellerine değemem çarpılırım inan ben.
Bu şehri baştan başa yürümüştük seninle.
Hatırlar mısın gülüm yarınlarımız varken?

Bu şi’rin hurucunda gözlerindedir vebal.
Kaçırma gözlerini biraz daha öyle kal.
Sükûtum ikrarımdır bunu anlayan anlar.
Beni yeniden sevmen mümkün olur ihtimal.

Sıhhiye Meydanı’nda ıslandığımız yağmur,
Günahımızı yuyan hem rahmet hem de nurdur.
Bugün Ankara soğuk ben de çok üşüyorum.
Gel , ellerimi tut da yetimliğimi durdur.
Ankara, 24.01.2010 İbrahim KİLİK