Kovuyorum kendimi yalancı yalnızlıktan.
Öğrendim ki yalnızlık Allah'a mahsus...
Haddimi aşarak, benlere aldanarak,
Yalnızlığı yakıştırdığım için kendime
Af diliyorum yalnızlığın sahibinden.
Ben, senden sonra sensiz kaldım.
Hepsi bu...
Kimsesizlikten de kovuyorum kendimi.
Kimsesizlerin kimsesi "O" değil mi?
Ben, senden sonra aşksız kaldım
Hepsi bu...
Ve sen aldırmadan sevdamıza,
Tutuşturup avuçlarıma yüreğimi
Düşlere düşürdün beni...
Şimdi bir derviş gibi "hiç"liği bilmeden
Hiçliği yaşıyorum...
Artık yalnız değilim, hiçbir şeyim...
Bir elimde paramparça sevdalar,
Diğerinde kırık dökük yüreğim...
İçimde "hiç"liğe alışmanın hüznü.
Belki de mutluluğu...
Zaman gösterir gerçekleri.
"Birşey"ken kaybettim seni.
Kim bilir...
Belkide"Hiç"likte bulurum seni...


Selçuk Üstündağ