Yoksun...
İzmir ağlıyor yokluğuna,
Bir damla, bir damla daha
İzmirin semasından Kordona düşüyor,
Sen yoksun.
Yerlerdeki ıslaklıkta ayak izlerin,
Seni takip ediyorum İzmirin sokaklarında.
Sağımdan, solumdan insanlar geçiyor,
Bütün yüzlerde biraz sen varsın,
Yere düşen damlalarda ben varım.
Gittiğimiz her yere gidiyorum,
Oturduğumuz her masaya oturuyorum.
Seni bekliyorum hiç üşenmeden,
Döneceğini umut ederek
Gelmiyorsun,
Yoksun.
İzmir ağlıyor, ben ağlıyorum
Söyle sende ağlıyormusun?
Özlemin ayyuka çıkıyor,
Hasretin boğazımda bir kör düğüm
Yokluğun yaşamımda ölümüm,
Sen yoksun.
Baktığım her gözde biraz nem,
İzmir ağlıyor,
İnsanlar ıslanıyor
Ve yaşam devam ediyor.
Vapurlar seferlerini yapıyor gene
İçinde bir eksik,
Dur diyorum kaptan nereye
Muhakkak ki gelecek bekle.
Kaptan beklemiyor, vapur gene kalkıyor
Konaktan, Karşıyakaya.
Karşıyakadan Konağa.
Hep bir eksik,
Sen yoksun.
İzmir bir kişi eksik değil sanki,
Tümden yok gibi geliyor.
İzmir ağlıyor, ben ağlıyorum.
Göz yaşlarımız birbirine karışıyor.
Martılar çığlıklarını atıyor,
Ben susuyorum.
O kadar insanın içinde yanlızlığıma yürüyor,
Yürüyor, yürüyorum.
Her insanda senden bir iz kalmış
Her gözde biraz sen varsın,
İzmir bana ağlıyor,
Ben İzmirde sana ağlıyorum.
Sen yoksun.


Gürsel Pal