İşte yine vakit geçiyor. Onu kim durdurabilir ki? Hangi babayiğit geciktirebilir bir saniyeyi? Hangi aşüfte göz kırpıp yoldan çıkarabilir zamanı bir anlığına? Hangi cadı kandırabilir zamanı kırmızı elmadan bir ısırık alsın diye? Hangi masum el uzatış, alıkoyabilir onu yolundan bir göz açıp kapama süresince?
Zaman! Başına buyrukluğun ömrüm boyunca cezbedecek beni. Sana hep hayran ve düşman olacağım. Biliyorum sana değemeden sana yenileceğimi. Anlayamadan sende kaybolacağımı. Bir bilsen ne kadar komik olduğunu. Aslında güçlülüğünün altında yatan küçük korkak seni. Kudretinin hep çaresizlikten geldiğini. İlk anla birlikte işlemeye başlayan kronometrenin ne kadar eskidiğini,paslandığını, kendini kaybettiğini. Boşuna uğraşıyorum, sen hep ne yaptığını bilir burnu büyük tavırlarındasın. Sana benzemeye mi çalışıyorum acaba.
Zaman! Zaman! Zaman! Büyülüyorsun ve ürkütüyorsun beni. Hem ümit oluyorsun her şeyin gelip geçiciliğinden yana, hem de azap oluyorsun sana karşı hiçbir şey biriktiremediğimden tarafa. Şimdiye dek bir kişinin bile karşı koymayı aklına getirmediği illegal bir diktatörsün sen. Zorbasın. Dinler gibi yapıp duyduğu her şeyi kulak ardı eden bir umursamazsın sen. Ukalalığın ve kendinden hiç şaşmayan eminliğin nefret ettireceği yerde dahada yakınlaştırıyor beni sana.
Zaman! ömrümün her anında olacaksın şimdiye dek bir kez bile terketmeyişin gibi. Peşime takılan " kızınca dahada güzel oluyorsunuz" diyen bir sokak serserisisin sen. Düşününce; varsın, inanılmazsın, akla sığmazsın. Oralı olmayınca; yoksun, alışıldıksın, sıradansın. Ben senin nerendeyim bilmiyorum. Nerende başlayacağım ve nerede her halukarlık sonum.