Birçok kişiye göre anormallik kötüdür, öcüdür, boktur, kakadır, görüldüğü yerde kaçılması farzdır... Halbuki aksine, kaçmamız gereken şey bugün normallik diye tanımlanan; tüm insanların tek tip olması, bireylerin sıradan ve sıkıcı bir yaşama sahip olması durumudur. Bu durumda, normal ve hayatın gereği olan şey 'anormallik' olmaktadır. Yani esasında normal olan günümüz dünyasında anormal biri olarak yaşamaktır. Asıl normallik, anormalliktir! Peki öyleyse neden biz anormalliğe normallik, normalliğe anormallik diyoruz? Çünkü insanların çoğu, bugün farklı olmaktan korkuyor.

Herkes aynı şekilde yaşamak zorunda değildir, yaşamamalıdır da. Hayata takım elbise giydirmeye çalışırsanız, hayatı bunaltırsınız. Ben bunaldığım zaman tuvaletim gelir. Sanırım hayatın da tuvaleti gelir. Hayatı sıçtırtmayın! İnsanlara normal olmaları gerektiğini söyleyip durmayın. Günümüz normlarına göre normal bir yaşamı olan hangi insan mutlu ölmüştür, söyleyin bana? Hiç biri. Belki hepsi mutlu bir yaşam geçirdiklerini zannetmişlerdi ama hiç biri farklı olmayı denemediği için gerçek mutluluğu bulamamışlardı. Sahte mutluluklarla oyalanmış, her sabah aynı elbiseyle eve gitmiş, her akşam aynı saatte eve dönmüş, aynı haberleri okumuşlardı.

Demek istediğim yanlış anlaşılmasın. Bazı insanlar da sabahın köründe kalkıp, bir üniforma giyip işyerine gitmekten falan hoşlanabilir. Yaptıkları işten zevk alabilirler. Ona lafım yok. Ancak bir çok insan anormal görünmekten ve 'anormal' damgası yemekten korktuğu için sevdiği işi yapmıyor. Bir çok insan, anormalliği kötü sandığı için zevk alabileceği bir yaşamdan kaçıyor. Farklı fikirler öne sürmekten korkuyor insanlar... Belli sistemlerin, kalıpların içinde kayboluyorlar. İşte, demek istediğim bu. Normallik sandığımız şey bireylerin zevklerinin ve kalıplara uymayan fikirlerinin para hırsı altında ezilmesinden ibaret.

İnsan toplumun bir parçası olduğunu unutmamalı. Ama bu ona kendini de unutturmamalı. Anormal olan nedir biliyor musunuz? Her bireyin günümüz kavramlarına göre normal olduğu toplumlardır. Bu toplumlar renksiz toplumlardır. Bireyler renkli oldukça toplumlar renklenecektir. Renkli toplumlar, insanlığı yüceltir! İnsanlık yücelmelidir!

Bu arada, dünyanın bence gelmiş geçmiş en sözde anormal; gerçekte normal kişilerinden biri olan manyaklığın kitabını yazmış Keith Richards'ı da saygıyla anmak istiyorum. İstediği gibi yaşadı, yaşıyor. En önemlisi, mutlu! Yaptığı her şey doğru mu? Değil. Fakat farklı. Farklı ve renkli! Hiçbir kalıba da girmeyen birisi. Kalıpların, sistemlerin üstünde yaşıyor. Yani o, gerçek bir insan. Unutmayın, insanların sistemlerin ve kalıpların esiri olduğu bir dünya gerçek ve ideal bir dünya değildir. Sistemleri insanlar yaratır. Ortak nokta insandır, canlıdır! Fakat bugün insanları birleştiren etken insan olma özelliği değil; sadece aynı düşünceyi savunma özelliğidir. Bu, farklı düşüncelere sahip insanların kavga etmelerine sebep oluyor. Halbuki belli bir sisteme inanmış insanlar, sistemlerden öte insan olmanın ve kardeşliğin güzelliğine de inansalar dünya daha yaşanabilir bir yer olurdu! Keşke herkes Keith Richards, John Lennon gibi olsa! Keşke herkes farklı düşünse! Keşke herkes kalıpların dışına çıksa! Keşke herkes tam anlamıyla insan olsa!