Altısında aşk,
Yedisinde ve sonrasında
Hepsi birer tutku, ölümüne!
Ne saçmalık!
Geç kalınmış bir farkındalık.
Sevgi ölümsüzdür
Peki ya ben?
Yalnızlığını unutmaktır,
Yalnızlığa ihanettir sevmek.
Sadece acı veren tutkular
Ve haz alınan birliktelikler
Islak mutlu dokunuşlar.
Vefa, sadakat
Savsata!
Sezgilerim bilincimle çelişir
Bilincim tepkelerimle
Gene dalgın, gene ürkek
Başlıbaşına görüntü karmaşası
İlke dönsem,
Az bilinç çok duygu.
Mutlu olmak için yeniden dönüşüm
Sonrasızca.
Gene suskun, gene ürkek
Örtülü duyarlılığım
Bilgiye bağımlılığım
Her haliyle çelişki
Çetrefil hislerim beni zorlar
Durmadan değişirim
Ama hep aynı yolu görürüm
İsterim hep yorulmadan yürümek
Sonunu bilmem
Zira hep özlerim
Bu arzum saflıktan
İşte şimdi gülerim aşka
Durum daha da açıktır şimdi
Dumandan görülemeyen her nesne
Seçilir artık bir bir
Şehvet galip gelirken üzgün
Bütün terslik burada
Bir hainlik daha
Mazi kokuyor nicedir
“Benlik” çökmüş
“Benlik” çürüyor
Acı bitecek
Nicedir arzulanır
Bekle!
Bir el uzanacak
Bir gülümseyiş belirecek güneşle
Güneşle doğacak tutkun
“Tutkun yıkacak benliğini”
Benlik yıkıktı, yıkılmağa mahkumdu
Mahkumdu bilincin karanlığa, Hiç’e
“Hiç”e vardım diye fısılda ve fısılda.
Fısıldaki ürkmeyesin kendinden
Kendinden geçtin miydi!
Gene buğulu gözler,
Toprağa gömülü
Maviye özlem bundan olsa!
Yine ölü gözler.