Ovanın ortasında yükselen yedi başlı ejder
Ve kızıl bakışlı şeytan gözcülük etmekteyse bana
Bil ki kelimelerim kurşun olacaktır hayata
Kusacağım kızıl öfkemi ve kinimi hiç usanmadan

Dilimde çok eskiden kalma yalnızlık türküleri
Nağmeleri ateşten bir dil gibi sallanır üstümde
Kızıl ölüm, mavi deniz, berrak gök
Sonra karanlık çöker üstüme, umutlara sehpalar dikerek

Gecenin siyah örtüsüne bürünerek yürürüm
Ben yürüdükçe uzar yollar, yollar uzadıkça ben yürürüm
Ölümümden sonra sözlerim iz düşecektir hayata
Bir kılıçtan daha keskin, bir gülleden beter

Kelimelerim kızıl kan nehirleri çizecek hayatın ortasına
Eli kanlı bir tim yetiştireceğim köprüleri dinamitleyen
Kılıçların gölgesinde kanla büyüteceğim kızıl çöl güllerini
Öfkem kabararak taşacak uzak diyarların orta yerine

Hiç güneş doğmasın yollar uzayadursun
Karanlık sarsın her yanı, koyu korkuyu tutsun
Deste deste kelime ve bir çift söz söyleyeyim
Tutuşsun evren, bitsin hayat, gece duradursun