Şu an yine sözün bittiği an durumunu yaşıyorum.
Sözün bittiği yerde sana yazılmış,
Sana adanmış satırlar düşlüyorum yüreğimden kopup gelen.
Sen yokken kalbimde, hayat normal seyrinde akarken
Seni düşledim hep.
Kocaman bir yüreğin içine, yüreğinin içine girebilmeyi düşledim
seni bilmeden.
Aşkı düşledim hep,
bugüne kadar yaşanmışlıkları aşk sanarak,
Ama bi yandanda şüphe duyarak.
Öyle ya, aşk daha coşkun bişey olmalıydı,
çağlamalıydı yürekten
gümbür gümbür.
Daha delice bişey olmalıydı,
Herkesin deli gözüyle baktığı,
sana normal gelmeliydi,
sıradan olmamalıydı.
Kendini tekrarlamamalıydı yürekteki atışında.
Her defasında farklı heyecanla çarpmalıydı kalp.
Bazen acıtmalıydı yüreği,
kanatmalıydı.
Bazende uçurmalıydı semaya,
kanat takmadan geri dönmemecesine.
Bazen sevgilinin elinde zehir olmalıyd,ı
bazende dilinde bal, tadına doyulmayan.
Bazen gözlerde uyku olmalıydı uyanmak istenilmeyen,
bazende uykusuz geceler geçirmek onunla sabahlara kadar.
Aşk ateş olmalıydı,
dumanı tütmeden bedenlerimizi tutuşturup
yakan kavuran.
Aşk toprak olmalıydı,
kendisine ekilen yürekleri besleyen büyüten
bereketli uçsuz bucaksız bi toprak olmalıydı.
Aşk okyanus olmalıydı,
büyük mağrur ve ürkütücü,
ama içine daldığında seni bir bebek yumuşaklığı
bir su saflığıyla sarıp sarmalayan,
büyüklüğünden korkulmayan.
Ve aşk seninle yaşanmalıydı.
Seni bilmeden
Seni görmeden
Ama sen olduğunu
Aşkın sen
Senin aşk
olduğunu bilerek
sadece ve sadece seninle yaşanmalıydı.
bitanem........
seni çok severek ve tarafından sevilerek.

SENİ ÇOK SEVİYORUM.......