İşte yine akıyor kan.

Ne acı ne de bir yanma hissi boğazımda… Ne isyan ne de kabulleniş...


İşte yine akıyor kan...

Zaman akıyor sanki beynimde hızla. Adeta bir ölüm öncesi film şeridi gibi zihnim.

Yazmak istediklerim çok, yazmak istemediklerim çok... Yazdıklarımsa neredeyse hiç yok...

Ne sevinçlerim ne de o koskoca sevgiye bağlandığım büyük hüzünlerim dökülüyor dudaklarımdan.

Ne sevgililerim ne de büyük bir ayrılışla kaybettiklerim vücut buluyor kalemimde.

Ne yazan benim ne de yazılan benim.


Şimdi konuşuyor herkes, susuyorum ben. ne garip değil mi benim susuşlarım. Bazen sonuna bir nokta geleceğine inanılmayan cümleler kuran ben susuyorum şimdi.


Susmak büyük bir erdem olduğundan değil elbette susmam. Konuşmak anlamsız geldiğinden de değil.

Sadece her harf kanayan cümlelerimi daha da acıttığı için susuyorum...

Ama konuşmak istiyorum...


Yine kan aksın boğazımdan. Yine ciğerlerime Beşiktaş sahilinin havası ile birlikte sigaramın dumanı
girsin. Ve bir nefes daha alayım. Sonra ağzımda bıraktığı tattan memnuniyetsiz kalkıp siyah-beyaz

fotoğrafını çekeyim kuşların...


Gelip geçen motorların...

El ele yürüyen âşıkların...

Ve sonsuz ayrılıkların…

Kavuşmalar diğer yanda kalsın...




Zaman: bensizliğin anında,
bana duyulan özlemle...