Uzanıp şehrin sonsuzluğuna doğru,
Azgın sularıyla
akıyor nehir...

Dalıyor gözlerim,
Akıp gidenin ardından,
çekip gidenin peşinden gidiyor ayaklarım...
ellerim
uzaklaşan ellere uzanıyor usulca...
bütün sıcaklığını yitiriyor bedenim...

Şimdi
hiç olmadığı kadar
ürkek yüreğim
ve sesim,
sanki giden geri gelmişçesine
titrek her hecede...

Zaman soğuk...

Şimdi hiç tanımadığım bir yerdeyim, hiç tanımadığım bir evde, daha önce hiç tanışmadığım "Ben" leyim.

Zaman soğuk...

Sessizce çekildim köşeme. Soğuk! Öylesi bir esinti ki, unuttum güneşi adeta, yazı, sıcağı... Aklımda bir deniz var buzdan, ve donmuş hayallerimin yası...

Zaman soğuk...

Ne dündeyim, ne bugünde... Az evvel ne oldu bilmiyorum. Kapımı kim tıklattı? Kim bir parça kuru ekmek bıraktı penceremin önüne? Ve bundan sonra ne olacak? Bilmiyorum...

Tek bildiğim;
zaman soğuk ve ben (d)üşüyorum...

İçerimde donuyor kan. Hareket halinde olan tek şey harfler, kelimeler oluşuyor zihnimde ve siliniyor hemen sonra. Birtek onları unutmak istemiyorum, ama onlarda terkediyorlar beni...

Dayanmak zor, dayanmak acı...

Kelimelerim her şeye yetsin, ne varsa söylemek istediğim, ne varsa bu pencereremde ışıyan saat kulesindeki zaman gibi akıp gitsin hiç durmadan...

Kimse geçmesin önüne, ne süslü cümleler istediğim, ne de şatafatlı anlatımlar.

Sadece Ben...

Herkese ait sözcüklerle, sadece bana ait cümleler kurmak istiyorum.

Olmuyor!

Yine satır aralarına gizleniyor hislerim, ben yine içimde kalıyorum, ve eritiyorum zamanı...

Zaman soğuk... Ve ben buzdan bir bedenim artık...

Hoşçakal,
Ve tüm sevgimle...



25 May. '09
23.25