MERHABA TARAL
MERHABA POYRAZ

     Dört yıldan beri ilk kez geliyor aklıma sana yazmak. Demek ki insan ayrılacağı vakit anlıyor buranın kıymetini. TARAL bunca zaman hep arkadaşlara, sevgililere yazdık mektuplarımızı ama bak ben sana yazıyorum
     Buraya geldiğim ilk gün öyle korkutmuştu ki koridorların beni, kantinin, spor salonun, sınıfların, öğrencilerin… “Nasıl okurum ben bu sakallı adamların içinde” diyordum. Farklıydı benim için lise kavramı çünkü babamdan hep lise ve askerlik anılarını dinlerdim ki hala öyle. Sonra lise aşkları…Her insanın anlatacağı bir aşkı vardı lisede.Benim de olmalıydı. Yeni bir çevre, öğretmenler, arkadaşlar derken alıştım. Dedikleri gibi sayısız anılarım oldu, bir sürü dostlarım, öğretmenlerim ve bir tek aşkım..

Şimdi sayılı günler var ayrılığa. Oysa ben yenice anlamıştım senin kıymetini. Daha yeni keşfetmiştik çimenlerini, anca dost olmuştuk öğretmenlerinle. Nereye? Bu kez ayrılan benim. Zorunlu bir ayrılık bu. Hep gidenin arkasından yazılır mektuplar, şiirler ama bak bu sefer ben gidiyorum işte. İstemeden zorla! Belki artık broş, ceket, çorap krizleri yaşanmayacak. Ojelerimize takılarımıza da karışmayacaklar. Devamsızlıklar yüzünden kağıtlar da gelmeyecek eve, sonra her sene aksamadan devam eden veli toplantıları, öğretmenlerin hiç bitmeyen uyarıları cezalar; Ayşen Hocam, Sedayi Bey korkularımız da olmayacak. Bitecek her şey. Ama söyler misin, ben bir daha bulabilir miyim böylesi sıcak bir ortamı? Hangi üniversitenin koridorlarında koşturabiliriz yada hangi profesörün omzunda ağlayabiliriz bir daha? Sınıftaki haşarılıklarımızı, o üniversitenin koca amfilerinde yapabilir miyiz? Sınıftaki biz duygusunu yakalayabilir miyiz bir daha? Hayır TARAL! Bunun için seviyorum seni. Sofra bezini andıran etekler not skoçu (!) hocalar, kontroller hepsine razıyım şimdi. Her şeyiyle tekrar başlamak istiyorum hazırlıktan
     Mümkün mü bu?
     Şimdi gidiyoruzişte. TARAL bir vedaya daha hazırlanıyor.
     Defterler tutulmaya başlandı. Kırgınlıkları bir kenara atıp herkesle vedalaşmak istiyor insan. Yapıyoruz da… Kırdığım arkadaşlarımı, öğretmenlerimi anımsıyorum daha bir çoğunun gönlünü alamadan gitmek beni üzüyor.Yazarken son kez sana, bir kez daha sesleniyorum. Özür dilerim.
     TARAL doyamadım daha sana. Basketbol maçlarını, müzik gurubunu, tiyatroyu, kantini, bahçeyi, konferans salonunu, tuvaletini bile özleyeceğim inan.
     Hayatta bir kez oynanıyor “Lise oyunu” “ Ve biz şimdi son sahneleri oynuyoruz. Son replikler bunlar. Selam verip gideceğiz ve biraz sonra perde kapanacak. Sonra yeni bir oyun ama farklı oyuncularla…
     Gidiyoruz artık TARAL, ayrılıyoruz bak. Bu ayrılık sevda acısı değil, bu üniversite sancısı değil, not kaygısı, öğretmen sözlüsü de değil. Bu farklı ,şimdi içim farklı acıyor. Bu hepsinden daha sıcak ve hepsinden daha masum.
     Tek taraflın bir sevgi değil bu !
     Sen her yıl kendinden birilerini uzaklaştırıyorsun.
     Sen bunu her yıl yapıyorsun
     Biliyorum ki yapraklarını döken ağaçların da canı acır.
     Sıralara bıraktık tüm anılarımızı, duvarlarına kazıdık, pencerelere astık tüm umutları. Aşkları sakladık sıra altlarına, bahçeye gömdük. Şimdi hepsiyle son kez vedalaşıyoruz Ben Poyraz’a son kez yazıyorum.
     Her şey için sağ ol TARAL.
     Bizi, 2004 mezunlarını,beni hiç unutma!
     

          AYRILIK
     Bir türkü tutturduk şimdi
Ayrılığın çizgisinde
     Bir adım ötede özgürlük     
Geride çocukluğum
     Anıları kazıyıp yüreklerimize
Gidiyoruz..
      Üzülme
     “Ayrılık özlemlerde buluşmak için
      Çıkılan yoldur.”