sonunda üçüyle de tanıştım;
cefa,vefa ve sefa üç kardeş...
ne kadar da farklıydılar birbirlerinden,
bir harf farkının ötesinde farklıydılar.

birlikte birşey yapamadılar hiç,
bütün tanıdıkların onları aynı anda görmesine imkan yoktu.
CeFa en büyükleriydi,
hiç yüzü gülmezdi,hiç selam vermezdi,döner dolaşır koca sokağı tavaf ederdi
VeFa ortanca kardeş
cefa ile sefanın arasında sıkışıp kalırdı.
kimi gün cefanın dibinden ayrılmaz; kimi gün sefayı bile ağlatırdı

SeFa en güleçleriydi,gamsız,rahat ve özgür ruhluydu.
konar göçerdi;
çok zengin ve mutlu olabilmekti en büyük hayali

gün geldi cefa sinirlendi
bundan sonra hep benim dediğim olacak diye diklendi.
sefa ile vefanın hali iç güveysinden beterdi
sefa; karşı geldi cefaya,
senden küçük olsam da görceksin bir gün dedi.
vefa sıkışıp kaldı ikisinin arasında.
ne yapsa olmadı kimse son vermedi kavgasına
VeFa aldı başını gitti;
aldı başını gitti ve bıraktı onları,
bu VEFAsızlığın tam ortasında