Kırıldın çek git!

Oysa bir başkasını kendi egondan fazla önemsemektir sevmek… Hiç kırılmamışçasına sevebilir mi insan? Tüm tecrübelerin sıfırlandığı ana dönüp yine yeni yenidenlerle başlayabilir mi? Uyku modunda denenmeye kalksa bunu uyandığında cam kırıkları gibi paramparça olur mu?

Denesen… Belki hiç kırılmamışçasına sevilmeyi hak ediyordur. Her şeye amenna desen yeniden kırılmayı bile göze alarak. Masum duyguların için ödediğin hak etmediğin bedelleri unutsan…

Neden sevesin bir daha? değil hiç kırılmamışçasına, kırılmayı göze alarak bile..
Kim için, ne için, hangi değer için? Neden sevesin bir daha? Yoruldum dediğin o eski ilişkilere dönüp de baktığında kırılmamışçasına sevmenin mümkün olduğunu bilirsin de bizim buralarda bir şey derler:
-yemez!

Yemez mi, değmez mi acaba muammasına düşmek birazda tek yaralının kendin olduğu sanrısı galiba. Ya da kırılganlıklarını geride bırakmış tamamen farklı bir formatta biri olabilme kaygısı. (ki o bir daha kırılmamacasına sevmek olur)
Ama mışcasınalar içine düşüp düşebileceğin en çaresiz ve en yavaş benlik çürütme tercihsizliğidir. Ne kadar mışcasına kalabilirsin? Sen mışlarla yaşarken gözlerinde konuçlanan hüzünde kalbi paramparça olmuş, yaralı kimselerin suretleri parlayacak.

Anlatsan içinin önce neden burkulduğunu ve sonra burkulan yerden kırıldığını... Aşk kelimesinin artık hayal kırıklığını çağrıştırdığını. Kırılmaktan korkmanın seni tek tabancalığa bağımlı kıldığını. Anlarmı ki aşk; korkmanın içe, risk almamanın dışa döndüğü çark.

Anlat bakalım zincirleme sıfat kazasında adı konulmuş her şeyin yüklemi olduğunu.
Anlamayacak seni korkularının sebebini. Kaçmakla suçlayacak. Filofobini nasıl anlatabilirsin ki? Hangi sözcük hakkını verebilir böylesine büyük bir korkunun ağırlığını.

Uyusan geçse bu kâbus. Geçinceye kadar uyuyabilsen. Biri tam olarak ne kadar uyuman gerektiğini söylese.
Bazı mutlulukların acıtan bir yanı var işte. Hissedebilmekten mutluyum ama canım acıyor. Kaçmak çare mi belki de geçici olarak. Canım acıyor, tedavisi yok, hüzüncül… Savaşmak manasız kalıyor.

Düşünüp, düşüp kanıyorum bir de geceyse içim. Kaç bakalım kendimi anlatamadım, kendimi sevdiremedim diye kendini kandıramayacak kadar yorulduğunda artık, bir tek kendini alabilirsin yanına… “Kendinden bile kaçaksın “ kelime ikilisi dalgalanır arkanda. Sol kaşını kaldırıp gülümseyerek susarsın. Çünkü bu kaçışın nedenleri için söylenecekler söylendikten sonra, tekrar başa dönmektense gülümseyerek susulabilir. Kabul etmek midir bu kendinden kaçaklığını?

Bir şeyler söyleyebilmek o an… Ama konuşursan daha fazla öleceksin biliyorum. Susmalısın söyleyecek çok şeyin var çünkü. Sessizliğine gömül ve kana. Sus senin kaçışın kelimelerle söylenmez lakin o yüzden kulakla duyulmaz. Sus ve kaç! Susarak özle. Kısacık bir cümleye yedirilmiş ayrıntıların şarkısı ol. O senin neden sustuğunu nerden bilecek anlatamadın ki, anlatamazsın ki.

Mahsuni’ye sormuşlar:
- sesin neden yanık?
-ateşe düşte yanma' demiş.

Penceresi, kapısı, deliği olmayan bir odaya kapalı kalmak mecburiyetinde bırakan söz belki de gitmek…

Kırıldın çek git!
Kendinden kaç!
Susarak özle!

HADİ şimdi dağıl!