gündüzlerim gecelerim oldu
beni anlayan biri oldu
güneşim solsa da
kör olsam da
karanlığından
beni dinleyen biri oldu
artık hiçbir önemi olmasa da
bilinmeyen yerdeki o kuşun çığlığı
bilmediğim o ezgilerin tınıları
benim bir dostum oldu

artık duyar oldum cephedeki
ölüm çığlıklarını
görür oldum
sokaklardaki açlığı

gecelerimdir benim dostum
sessizdir
hep ben konuştum
hep o dinledi

cama vuran yağmur damlacıklarıydı
onun sesi
tatlı bir tınıydı kulaklarımın
içerisinden geçen
yeni bir yaşantıydı
damarlarımdan akıp giden

karanlıktı
sessizdi
yine de dostumdu....
30.06.'95