Bölüm 2 – İncelemeler

     Günler geçmekle uğraşıp dursun ben etrafı kolaçan ediyordum ne var ne yok diye. İki de bir beşiğimin yanına gelip,yanağıma öpücük konduran bir kız ve bir erkek çocuktan bayağı hoşlanmıştım biliyormusunuz? Bunlar ağbim ve ablamdan başkası değildi. Yanıma her gelişlerinde öpmeleri bir tarafa yaptıkları şaklabanlıkları bir görseydiniz eminim bana hak verirdiniz. Onların bu hareketlerine karşı içimden katıla katıla gülmek geliyordu ama bir bebek olduğum için bunu yapamazdım yapsam bile tuhaf olurdu değil mi?
     Hani derler ya zaman su gibi akıp geçiyor diye,işte bu yüzden midir nedir bir türlü geçen günleri yakalayamıyordum. Günlerim sütümü içmek,uyumak,etrafa gülücükler atmak ve altımı pisletmekle geçiyordu. Yavaş yavaş ele avuca gelmeye ve yerlerde sürünmeye başlamıştım. Her ne kadar beceremesem de kendi çapımda emekliyordum işte, bu yaşta kalkıp ta koşacak halim yoktu zaten. Ara sıra bacaklarım ile ellerimi karıştırıp yuvarlanmasam daha da iyi olacaktı ama neyse buna da şükür.
     Gündüzleri zaman çok çabuk geçiyordu biz üç kardeş kudururken ama gecenin olmasını istemiyordum. Annem ev işlerini bitirip akşam ezanı okundu mu, babam işten gelene kadar yine o gaz lambasını yakar ve odayı kasvetli bir loş ışık alırdı. Evde akşamları dışarıya el işi yapardı. Hani şu dedelerimizin giydiği ponponlu hacı takkeleri vardır ya işte onlardan. Onları keser,ponponlarını yapar sonra da dikerdi. Babam işten geldiğinde hep beraber yemeğimizi yer,babam kahveye, ağbim ile ablam derslerinin,annem tekrar takkelerinin başına bense annemin dizinin dibine otururdum. Bu olay adeta bir kısırdöngü gibiydi,her gün aynı hiçbir değişiklik olmadan...
* * *
     Annemin o hali şimdi bile gözlerimin önünden gitmiyor. Ne zaman bir gaz lambası görsem çocukluk yıllarıma dönüyorum. Etrafa yaymış olduğu o ağır koku,o loş ışık... O zamanlar da elektrik daha bizim eve uğramadığından bununla idare ediyorduk. Ağbimle ablamın derslerini yapabilmeleri için gaz lambasının ışığından faydalanabilmeleri için türlü türlü yer değiştirmeleri hala aklımda. Herkes gibi bende zor şartlar altında büyüdüm. Bir gün gelip de bu yaşadıklarımı yazacağımı hep hayal etmiştim. İşte şimdi o gün bugünmüş. İnanın yazdıkça eski günlere dalıyorum ve gözlerimden yuvarlanmaya çalışan göz yaşlarımı zorla kelepçeliyorum şimdi göz kapaklarıma. Evlendim çoluk çocuk sahibi oldum ama o kadar çok istememe rağmen benim ihmalkarlığımdan dolayı bir gaz lambası alamadım hala. Oysa onun içine gazı koyup,fitilini yakıp,lambasını da kapatıp karşısına geçip oturmayı ve eski günlere dalıp gitmeyi o kadar çok istiyorum ki...
* * *
     Babam eve hep geç geliyordu kahveden. Annem ise o gelene kadar durmak nedir bilmeden hiç yorulmadan takkelerini dikmeye devam ediyordu. Hatta bazı sabahları bizden önce uyanıp yarım kalan takkelerini bitirmeye çalışıyordu.
     Seneler birbirini kovalayacak ta ben böyle mi kalacaktım? Büyüyordum işte bende herkes gibi. Ağbimin her gün okulu asıp sokakta oynaması annemi bezdirmiş olacaktı ki ortaokula başlamadan onu kürkçü dükkanında işe koymuştu belki adam olur uslanır diye. Ama bir gün gelip hiç de onun ummadığı gibi olacağını nereden bilebilirdi ki? Ablamsa ilkokulun birinci sınıfının zor matematik soruları ve benim onun defterlerini yırtmamam için boğuşmaktan epey zorlanıyordu. Ta ki beşinci sınıfa gelip benim ilkokula başlamama kadar.
     Annemle beraber okulun kapısından girince içimi tarif etmekte zorlandığım hoş bir duygu kaplamıştı o gün. Bu hem bir korku,hem de okula başlamanın vermiş olduğu bir duyguydu bence...