“Ayaz bir düştü gidişin, bıçağın ete girişi gibi keskin ve acımasız...”
Sabahın kör vakti, tomurcuklanmamış gül...
Güneşsiz bir yüzüm, “bezgin, soluk, biçimsiz” yayılmış zamana. Tabutlukta can çekişen serçenin çırpınışları gibiydi sensizlik. Yalnızlık yüklü bir hüzünle koyuyordu insana. Ve sen kifayetsizce soruyordun... ”Yokluğundu dokunan.”
Saat 22h00...
Martı çığlığında yitip gitti sesin, siyah bir tüldü yüzün. Senin için yazılan dizelerim kısır bir kadın. Ne türüyordu kelimeler ne işliyordu harfler. Bir sağa bir sola eğilip büzülüp siliniyordu sana ait “bendeki” kareler...
Saat 24h00...
Acın, anıları birbiri ardına devirip geçiyor içimden. Küllüğümün kıyısında küle dönüşen sigaram gibi yüreğimin kıyısında demlenip külleniyordu “sen”ler... Tiryakiliğim geçti desem yalan. ”Yokluğun hala dokunan. İsyana doymayan aykırı çiçek.. Kelebek dokunuşlu parmaklarından geçen gece dizelerimi çıldırtır hece hece.”
Saat 02h00...
Savaşa doymayan ateş böceğim. Ateşli dansınla ağaran tan yeriydi, göğsünde doğandı benim için güneş. Yokluğun... Eylül hüznü gibi bende, hep bir tarafım aç. Yatağımın “sağ“ yanı boş kalınca, benim “sol” yanım aç...
Saat durdu...
Ayışığı tutuldu fikrimde... Tutuklu kaldı dilimde. Ay düşsün yıldızlar kaysın kimin umrunda. Zaten acım yokluğuna gebe...
Zaman aşımı...
Çılgın bir acının figürü dudakların, sözlerin zehirli ok... ”Elveda” dedik. Bitti gülümseyen düş, ”Yokluğun dokunan.”