Göz kırparken bozkır,
Mahzun akşamlarda yıldızlara.
Bir ışık hâlesi sardı da semasını,
Başşehir oldu uygarlığa,
Bozkırlı gelin Ankara.

Bozkır,
Bozkurt'un mavi gözlerini özlemişti yıllar yılı.
Yeşerdi bakışlarıyla yazısı, yabanı, kırı.
Ağardı Ankara'nın karabahtı,
Adı Ankara kaldı.

Düştü Türk'ün önüne çağın lideri,
Kurdu Cumhuriyeti.
Sanki Ergenekon'dan çıkıştı,
Hayata döndürdü milleti.
Önledi hıyaneti, ihaneti.

Şimdi,
Bağrında uyutur yiğidini bahtlı şehir.
Yüreğinde sitem, kahır.
Bazen, başını bir duman alır.
İnce ince efkârlanır.

Hâlâ göz kırpar yıldızlar,
Işıl ışıl gecelerine.
Güneş, her sabah;
Sunar saçlarını ellerine.
Özlem duyar Ankara,
Gazili günlerine.
Emanet edip de kendini,
Milletin sinesine.
Ankara,22.03.2009 İ.K