Saat 03;38..sabaha yaklaştığım şu anlarda düşünüyorum,her şeyi. Zaman, varlık, yokluk, sevgi..bilinmezlik denizinde yol almaktayım. Dalgaların beni sürüklediği yere kadardır belki de yolun sonu.

Gün gelir bir ağaca takılı kalır yüreğim, sonbahar geldiğinde savrulup gitmek için rüzgarla..gün gelir bir çocuğun gözlerindeki ışık, hayata bağlar beni.

Ne zaman gözyaşları görsem bir gönülde, saklayamamışlığın utangaçlığını okurum gözlerinde. Gözlerle başlayan bir sevgidir yaşama neşe katan..

Kelimelerin gece kadar siyah ama sabah kadar da aydınlık bir yönü var. Kelimelerdi başlatan varlığı ve yokluğu..Varlığı var kılan da yok kılan da yine kelimeler oldu. Kelimelere yansıdıkça duygular daha da güzelleşti .. yazıyla başlayan bir başlangıç yine yazıyla bitmeliydi belki de.

Yazıda kalmalıydı hissedişler, duyumsayışlar. Yazıda kaldıkça değerini kaybetmez, yeni anlamları yüklenir anlatılanlar. Söze dönüştüğünde kül olur da savrulur gider bir esintiyle. Kim bilir hangi yaprakta, hangi evin çatısında izler kayboluşları..ve yaşandıkça kayboluşları görür, yaklaştıkça uzaklaşmaları.

Yazıya aktarılmadık ne çok şey var hayatta ve yazıyla hayat bulamamış ne çok duygu. Konuştukça kaybettiğimizi anlamak ne zor bizim için, kaybettikçe de yenilgimizi, bozulan her şeye karşı.

Geceler artık biraz daha sessizleşti sanki. Yalnızlık geceye anlam katarken, bir yandan da anlamını yitirdi nedense. Geceyle yakalanan cümleler sabahla gün ışığına çıkmadan saklandı yıldızların ardına. Yıldızların ardındaydı hayaller, yıldızlar kadar uzak yıldızlar kadar yakın.

Bir sabah ezanında yine gözlerim, yüreğim uyanık. Bir muştuyu yine kulaklarım dinlemekte tüm canlılığıyla. Aydınlığın habercisi ezanın yankısını duyumsuyorum benliğimde. Belki aydınlığa ulaşmak çok uzak lakin bir umut benimkisi.
Aydınlığa ulaşabilmek
ve
yüreğimin
hep aydınlık olabilmesi umudu..