Zamanın donup kaldığı bu ülkede herkes kendi halinde.Gündüzleri karanlık bu şehrin geceleri bir mezar,insanları ise birer ölüydü adeta.Konuşamamak hiç canımı yakmamıştı bukadar.Ne zormuş oysa anlatamamak.Seni anlamış gibi görünen,kalpleri arka dönmüş insanlara derdini anlatmak.Bunu hakedecek kadar günahkar mıydım?Yoksa bu sadece bir alınyazısımıydı?Muallakta kalmış sorular!Hiç bukadar yalnız ve çaresiz kalmamışken,bu şehir insana ölüm ve ötesini bile unuttururken,inançlarımı alıp götürürken nasıl mutlu olmayı hayal edebilirim ki!Hergün farklı dili konuşan,farklı dine,kültüre sahip insanlarla yaşamak,ve buna mecvur olmak vede sonsuza kadar böyle gideceğini bilmek beni kahrediyor.Benimle aynı kaderi paylaşan dostları anlamam,farklı dili konuşan insanları anlamamdan çok daha zormuş bunu gördüm burda.Bu ülkede yalnızlık var.Sessizlik var. Bedenim hertürlü yalnızlığa dayanır,onu oyalayabilirim de;ruhum onu nasıl tatmin ederim bukadar yalnızlığa nasıl dayanır......