Ben uyuyorum,
Bilmiyorum.
Avutuyorum kendimi,
Ama bak virgüllerin sonu,
İşte geldim noktaya.
Beni durduran,
Ne kaybedeceğimi bilmeme korkusu,
Yıkık tutkularımın sancısı,
Kuytulardaki anılarımın çığlığı.
Duvarlar bedenimde,
Kanatır durur her yanımı.
Duvar bir yalandı,
Ne çabukta büyüdü,
Kapladı her yanımızı.
Ben artık kendimi siliyorum,
Hiç bakmadan arkama.
Ben eylül’üm nede olsa,
Hiç sevmedimki kimseyi,
Bir virgül daha,
Sonrası işte;
Eğreti bir öykü daha ekledim hayatıma,
Kızıl saçları(mın) öyküsünü,
Kızıl saçlarım savrulmuş,
Uzak ülkelerin yüreğine.

Özlem kumaş/esila
05.07.06