Güneş doğdu,
Kırılanları yapışmış olacak sanıyordu uyandığında
Yanıldığını anladı
Umutsuzluk döke döke yürüdü kaldırımda...
Güçsüz elden,
Ağır beyinden,
Sağlam iş çıkmalıydı,
Çıkmadı
Daha bir ağırlaştı bedeni.

Onu anlamadı birisi
Dikkatsiz saçtı kelimelerini
Ekmeğiydi
Bir şey demedi.

Evin yolunda kinler gördü
Biraz da o ekledi
Çoğaldı üzerindekiler,
Bilmedi…

Anlamayabileceği birisini buldu giderken
Aldı eline topladı kinini
Bütün gücüyle adamın üstüne attı
Attı acıta acıta bir daha…
Bir daha...
Rahatladı sandı…
Fark etmedi üstünün başının grileşmesini
Çekti gitti evine hafif…

Gözleri acımış adam kendine baktı
Bir değişiklik vardı
Kırılmış bir şeyler sanki içinden
Kaldırıma dökülüyordu…
“Uyuyunca, geçer belki” dedi
Uyumaya gitti…