|
Yarım
(Nilüfer Çelikten) 19 Ocak 2012 |
Garip |
| |
 Asla bilemedim kimdi... |
|
|
Yersiz yurtsuz bir "yaşamak" geliyor bazen
Tutunuyorum...
|
|
24.04.2012 23:21:28
|
silinmesi istemediğim eski günlüğüm |
| |
Yeterince zaman olmadığını hissediyordum... Duygu biriktirmekti tek yaptığım... Baharı koklamak... Evet... Bahardın... Mevsimin ne olduğu önemli değildi doğada... Doğam sen oluyordun... Yanında renkleniyordu her yer... Yaklaşınca güneş çıkı...yor, koklayınca bahar içime doluyordu... Yollarda kanatlarım çıkıyordu... Uçuyordum... Tüketmekten korkmuyordum çünkü tükenmeyecek kadar yüceydi içimde rüzgarın... Sadece azalsın istiyordum delirtici fırtına... Duygu biriktirmekti tek yaptığım... İki yaşama...
Yeterince zaman olmadığını hissediyordum... Yaşamıma konar konmaz kaybettiğim, yollarda hiç varmayacakmış gibi gidercesine yaşanılası, ama duygularını yalnızca içimde bir ömür yaşatabileceğim anlar yakalayabildiğim kocaman hayatta...
Değer bilinmeyi beklemekten vazgeçmeyen, aşka sadık, kocaman yüreğime mutluluk ne fazla...
24.4.12 |
|
|
20.04.2012 19:42:13
|
silinmesi istemediğim eski günlüğüm |
| |
Yaşamak için tutunduğum geçmişten kalma bir hayal... Etrafımı kaplıyor... Ama sonra kuşların rüzgardan yılması gibi konuyorum yere...
Yerde tanışmıyorum ki güneşle, maviyle, rüzgarın hafifliğiyle... Madem ki hepsi bir hayalde, mecburum sonrasında yükselmeye...
Kimim? Kanatları, durmadan anlatan ellerinden bir kuş muyum... Yoksa yüreğinin ağırlığından yorulmuş bir kadın mı, bilmiyorum... Sevilesi değil miyim? Aşkı dibine kadar hissetmekten sadece sevebilen bir yüreğin kölesi miyim? Kimim?
Gerçek bir "Sen" diyebilmekten aciz... "Biz" demekse düşlerde bile sessiz...
Ne çok yanlış söyledim... Gerçek aşk her yerde değil... Ulaşılmazlıkta değil... Hayalde de değil... O bir kanatlı kelepçe... Aynı anda hem diğer herkesten özgür kılan, hem de büyüklüğünün korkutuculuğundan yalnızlığa mahkum bırakan...
Gerçek aşk, geldiğinde el sallayan... Uzaktan...
20.4.12 |
|
|
18.04.2012 19:29:00
|
silinmesi istemediğim eski günlüğüm |
| |
Ardından bakarken tanıştığım yakamozlu yapraklar yok oldu... Rüzgardı o yakamozu armağan eden... Rüzgardı tutmaya çalıştığım... Kalbim gibi hızlandıkça kaybetme korkusu salan... Serinliğini her şeyden çok istediğim halde kendiliğinden ellerime, yüzüme konmasını beklediğim... Çağırmaktı tek yapabildiğim... Çoğaldıkça kaybolurdum, neyim var neyim yok adını bilmediğim bir aleme alıp götürürdü...Öyle zamanlarda söylediği hep bir hüzündü çünkü... Şarkılar söylerdim kırmasın diye kalbimle birlikte masmavi, biricik düşümü...
Rüzgar bu... Geçer...
Geçmez... Esmesine izin verilmedikçe eğer...
18.4.12
|
|
|
