Tüm tılsımları “seni seviyorum” diyerek çözmeye çalışıyor insanlar. Sevgiden ve sevilenden bihaber. Sahip olmak adına kırıyorlar tüm kalpleri. Sahip olduklarında ise sahip oldukları tek şey, kırılmış kalpler… Sevgi, sahip olmak değil bilinmek ister.
Bir zamanlar, aynı dünyada yaşayan iki insan vardı. Kadın, adamla ayrı dünyalarda yaşadığına inansa da; adam kadını seviyordu.
Adam sevmek isterken, kadın sevmekten korkuyordu. Adam o güne kadar hiç sevmemiş; kadın da hiçbir kimseye “ seni seviyorum “ dememişti, diyememişti. Ta ki bir güvercinin getirdiği habere kadar… Güvercinin de adamın da sahibi adama bir güvercin göndermişti. Adam, bir sabah bir güvercinin en beklenmedik yerde neden kendini beklediğini bilmiyordu. Güvercin görevini biran evvel ifa etmek için adama :” kadını sevdiğini söylemelisin“ dedi. Sahi, güvercin nereden biliyordu kadını sevdiğini? Adam, umutla korku arası, güvercine sordu: “ Ya O beni sevmiyorsa?” dedi. Güvercin : “Banan güven, ben çok diyarlar dolaştım çok insan gördüm“ dedi. Ben herkese “ bak bu seni seviyor haydi ona sevdiğini söyle “ demem dedi. Adam da güvercini dinleyip kadına sevdiğini söyledi. Söyleyemese de adam; kadın hissetmişti.
Adam, kadın kadar cesur değildi. Kadının adama bakamadığı kadar adam da kadına yaklaşmaya cesaret edemiyordu. Adam düşündü. Sıradan bir cümle değildi ki “ seni seviyorum “ demek. Adam hayatı kitaplardan tanıyordu. Hayatın kitabını yazmasa da
Kadın ilk defa duymuyordu söylenemeyen bu cümleyi. Kadın, adamdan hiç duyamadı o cümleyi. Adam ilk defa birini sevse de; o da, söyleyemedi. İkisi de ilkleri yaşıyordu. Uzaklaştılar… Tüm uzaklaşmalara rağmen değişen tek şey mekândı. Kadın düşündü “ya her şey benim üzerime geliyor ya da ben her şeyin üstüne üstüne gidiyorum “dedi. Kadın kahramandı. Adamsa kadere inanıyordu.
Güvercinde duygulandı ve başladı anlatmaya:
-Uzaktan gördüm senin onu; onun da seni sevdiğini. Sen, onu hem gözün açık hem de kapalıyken görüyordun; o ise seni görmeye, sana bakmaya, cesaret edemiyor; dayanamıyordu.
Kadının iki de bir, kalbi, zihnine “ sen karışma “ dese de kazanan hep zihni, kaybeden kalbi oluyordu. Kadın, adam kadar kaybetmeye alışkın değildi.
Kadın kendi kendine, zihnini haklı çıkarırcasına “ biz farklı dünyaların insanıyız” diyordu. Adamsa tüm insanların aynı dünyada yaşadığına inanıyordu. Kadın söyleyemese de adam bilmese de; kadın başka dünyanın insanları içinde üzülüyordu. Adam için yapabildiği tek şeydi; onun için, ondan habersiz üzülmek…
Bir gece, meleklerin yardım edecek insan aradıkları bir gece, adam gökyüzüne bakıyordu. Gökyüzünde ki yıldızlara. Kendi için seçtiği yıldıza “ sen benim yıldızımsın “ diyordu. Yeryüzünde her şeye sahip olmaktan bile güzeldi; gökyüzünde ki o yıldıza sahip olmak. Kendi kendine mantık oyunları oynardı(!) Yıldızına bakar “ O da seviyor olmalı “ derdi. Kadın adamı sevemezdi. Bahaneleri olmasa da mazereti vardı adamı sevmeyeceğine dair.
Adamın Siyah Lale’si vardı… Ama Siyah Lale yoktu bahçede. Adam Siyah Lale’yi çok sevdiğinden hep gözünün önünde olsun isterdi. Adamın Siyah Lale’si gözündeydi.
Her sabah uyanır uyanmaz ilk gördüğü Siyah Lale’ydi. Onu görmeden hayat başlamazdı. Ona: “ Merhaba, bugün nasılsın ?” demeden hiç kimseyle konuşmazdı. Adam başkalarıyla konuşamazdı…
Adam başka, kadın bambaşka dünyalarda yaşadığından kadın, adamı hiç duymadı. Kadının zihni kazanıyor kalbi hep kaybediyordu. Duymak istese de duyamazdı…
Adam, kadının üzülmesine hiç ama hiç dayanamazdı…
Adam…