Halkalar denizin üzerinde birbirine karışıyordu. Her damla, üzerinde iz bırakmak istercesine, hatta ona meydan okurcasına büyük bir şevkle düşüyordu denize. Yağmurun sesi dalgalara, dalgalarınki yağmura karışıyordu. Yağmur, deniz, rüzgâr adeta birbirlerine güç gösterisi yapıyorlardı. Bu, belki bir savaştı aralarında her daim yaşanan, belki de ayrılmaz dostların ebediyet dansı…
     Deniz derinliğini haykırıyordu biçare yağmura; yağmur, denizin varlığını devam ettirdiği için minnet duyması gerektiğinde ısrarcıydı. Rüzgar damlaları savuruyor, denizi parçalıyor, sahildeki her şeyi dağıtıp ikisinin de saçma gurularına kızıyordu.
     Saatlerce uğraştılar birbirleriyle, ama üstünlüğünü ilan edebilen çıkmadı aralarından. Yağmur son bir atakla var gücüyle bastırdı. Damlalar o kadar sık düştü ki, göz gözü görmez oldu.
     Yağmurun şerrinden korkan köşelere kaçtı; şemsiyeler beyaz bayrak çekti, kapandı; arabalar motor durdurdu. Büyüklüğü karşısında diğerlerinin acizliğini gören yağmur gururla gülümsedi; bu şevk gücüne güç kattı, daha fazla bastırdı. Deniz de, rüzgâr da görmüştü onun büyüklüğünü. Sokaklardan akan şelaleler kanıtıydı büyüklüğünün.
     “Yetmez!” dedi rüzgâr, “Bu kadar kolay, bu kadar basit numaralarla en büyük olunmaz.” Ve var gücüyle esti. Kendini iri sanan damlalara haddini bildirmek şart olmuştu. Damlalar yollarını şaşırdılar; nereye gittiklerini bilemez oldular; yönlerini bulamadan savruldular etrafa. Yağmurun tehdit ettiği yapraklar titremeye başladılar; dallarından uçacak hale geldiler, öyle ki üzerilerinde kısa süre önce yer edinen yağmur damlaları daha fazla tutunamadılar. Damlaları yapraklardan kovmak yetmedi, ağaca göz dikti rüzgâr. “Senin gücün ancak yapraklara yeter!” diyen ağacı salladıkça salladı son bir hırsla; yapraklara tutunan son damlalar da yapraklarla birlikte yere indi. Kökleri toprağa iyice sarıldı, evlatlarını aynı toprağa veren ağacın. “Yeter artık! Bitirin şu saçma oyunu..” diye haykırdı. Duyan olmadı… Yağmur rüzgâra, rüzgâr yağmura inat şiddetlendikçe şiddetlendi.
     Ve deniz “Şiddetiniz ancak gücüme güç katar!” diye haykırmaya başladı. Gelen her damlayı yuttu, rüzgârın her tokadında, yediği tokattan daha güçlü bir dalga savurdu. Rüzgâr esti, dalga büyüdü; rüzgâr coştu, dalga uçtu. Ne sahiller kaldı, ne de denizi fethe alışkın sandalar, gemiler. Deniz yuttu ne var ne yoksa…
     Şehir dondu kaldı, onlara anlam veremeden, korkudan sessiz sessiz titredi. Sanki bir çıtırtı onları daha çok kızdıracak, daha çok azdıracaktı. Koca şehir çıtını çıkaramadı.
     Şehir mağluptu, onlar muzaffer…