yağmurun kokusunu duyuyorum
birazdan başlayacak
hafif bir esinti önce
sonra iri damlalar
bense birisini özlüyorum


Aylardan kasım günlerden kasvet. Yağmurlu, ıslak... Güneşin bu kadar kendini gizlemesine gerek yoktu. Bu kadar gri bulutu nereye koymalı. Yüreklerimizin karanlığı yetmezmiş gibi... Bu olmamışlığı, bu hiç bir yere sığamamalarımızı güneşin ardından göndermiştik gökyüzünün dingin hoşluğuna.Ama işte yine buldu bizi.

Bize kalan günlerden yağmur aylardan kasım. Hüzün mevsimi...

Saat önemsiz. Duvara asılı duran eski saat kadar eski. Zaman ve mekan kavramının anlamının yitirildiği...

Adam köşesine yığılmış gözleri boşlukta... Kadının pencere kenarındaki cama vuran yansımasındaki yalnızlığı daha da büyüktü şimdi. Kaç mevsim biriktirdiği hüznü şimdi daha da ağırlaştırmıştı yüreğini. Sığamadığı dünyasında yitirilmiş aşkların kalıntılarıyla yaşamak mecburiyetindeydi nicedir. Ah şu mecburiyetler...Kadının son istediğidir belki de. En azından özgür olmak değil, özgür olduğunun düşüncesidir kadını kadın yapan. Ama bunun düşüncesi dahi ağır bir tahribat görmüştür artık.

Günlerden hazan, mevsimlerden sonbahar...

Durdukça büyüyor gözleri cam kenarında yağmur camları ıslatırken. Büyüyor da yakıyor ruhunun ışıksız kalan ücralarını acı ile. Yokluğun acısı, varlığın olmamışlığı... Şimdi aklın dimağından geçenler gözlerde yol buluyor kendine. Gözler ıssız, gözler donuk. Soluksuz kalmak gibi suyun altında. Bir an suyun üstüne çıkıp nefes almak sonra dalmak tekrar ıssızlığın boğuculuğuna.

ve hatırda kalan hiç bir şey yok.

Bu kadar...Sadece bu kadar.

Böyle sürüp gitti. Değişen hiç bir şey yok.Ne kadının yalnızlığı bitti ne erkeğin umursamazlığı...

Hem Ne bekliyordunuz ki? Hiç birimizin insanlığın genel kaderini değiştirmeye gücü yok.Kimseye gül bahçesi vaat etmeye hakkımız yok.

Ne kadının yalnızlığı bitti ne erkeğin yalnızlığı...

Yalnızlıklar sonsuzluklara yuvarlandı. Geriye hüzün kaldı.

Aylardan kasımdı.