Bir başka yağacağını bilemezdim üzerime yağmurların,
bilemezdim geceyle sevişeceğimi.
Aşklarımın içini boyarken,
fırçamın ucuna bir siyahın bulaşacağını
ve bulandıracağını beni…
Ateşleri kanatlarıma alıp uçacağımı,
sevgilerden yapacağımı kalelerimi,
depremler olurken ben öleceğimi,
bilemezdim.

Hayatta;
Yarımların hiçbir zaman tam olmadığını,
bir kez ağlayınca bir daha
yanakların hiç kuru kalmadığını,
dudaklara çarpıp çıkan solukların yaktığını,
yangınlara attığını insanı,
bilemezdim.

Bilemez…

Bilemezdim.


Şehirler yıkılmıştı bir gün…Feryatları ezberlemiştik... Anıların altında ezilmişti bedenlerimiz...
Aslında bir varken bir yok olunduğunu anladığım gün mü doğmuştum? Hani binaların soğuk duvarları altında yaşanmışlıkları bırakıp, yenilerini bulmak ve onlara sığınmaya çalışarak eskiyi unutmak için terk etmiştik hayalleri.
Belki de uğur böceklerinin elime konduğunda artık uğruna inanmadığımı anladığım gün enkazda kaldım ben.

O zaman doğdum.

O zaman öldüm.