Bakışlar;
kalbin orta yeri,
gülüşler ise
yangının bitmeyen hüznüymüş…

Artık;
gölgelendi tüm renkler.
Griye döndü baharlar…
Yalanlar büyüdü,
günahkâr akşamlarda.
Ruhum kayıp,
aşk dolu zamanlarda…

* * *

Suskun anlara vuruldum ben…
Her dudak kıvrımında aradım,
bulamayacağımı bile bile aşkı.
Yok yere üşüdüm.
Tarifsiz olanı
tarif etmeye çalışmak da neyin nesi?
Olabilir miydi
hep gülmenin sırrı,
var mıydı
bir mutluluk iksiri,
yapılmış mıydı acaba hiç
hüzün kovan büyüsü?

Soruların cevaplanmadığı anları sevdim işte…
Yazgım oldu bu.
Bir sessizlik,
aldı başını gitti sonra.
Bir günah ki
büyüdükçe güzelleşti.
Yasaklar hep zevk verirdi…

Adı konmamış acılar;
âlemler arasına sıkışmış ruhlarda gizli.
Ağlatan;
acı değil,
asla hissedemeyeceklerimizin düşüncesi belki de.

Şimdi;
Birikti kar taneleri gibi
üst üste yığıldı
zamanın getirdikleri…
Sonra erimeye başladı
sevgilerin en derinleri.
Tuzlu sıvı,
bir ömre bedel bakışların
olduğu yerden çıktı,
ve yaşanmışlıkların çizgisinde yol alırken
yer çekimine yenik düştü
Doldu.
Ağır geldi.
Taştı.
Hayat;
ağlattı.