Yazmaya başlarken en çok içerlediğim konuya değinmek istedim. Olur ya yayınlanırsa belki okuyan birileri olur ve o sahipsiz dünyalara sahip olma isteğini yaşarlar. Bir kimsesizin elinden tutar ve onlara güzel bir hayat kapısı aralarlar. Evet, anladığınız gibi kimsesiz çocuklara yazıyorum yazımı.
Hayat bazen bize gülümserken bir çoğuna acı yüzünü gösteriyor. Bizler ne bunu biliyoruz ne de algılayabiliyoruz. Anlık olarak algılasak da hafif bir buruklukla yüreğimizin derinliklerine itiyoruz. O küçük eller minik bedenler büyüdükçe hoyratlığa maruz kalan bedenleri görmezliğe vuruyoruz. Hayatın içinde var olan başka başka köşelerden başlıyoruz her birimiz yaşamaya.
Köşenin bir ucundan tutarak mı bağlanmalı hayata yoksa tutunacak köşe bulamayıp savrulup atılarak mı? Hayat insanların kapısını farklı yerlerden aralıyor. Bazen sıcak bir aile bazense o sıcak aile yuvalarına hiç benzemeyen soğuk odalar ve acı dolu çığlıklarla. Tadının ayrımını varamıyor yaşamayan insan o soğuk yetimhane köşelerinin. Sessizce ve gözyaşlarıyla yıkanarak atılan; anne baba, sıcak şefkatli evlerin özlemi ve hatta tokluk hissiyatına aç olan küçücük çocukların çığlıklarına kulak tıkıyor veya duymazlığa vuruyoruz kendimizi. Kaybolmuş yüzler, bedenler ve küçük yürekler gittikçe kaybediyorlar acımasız hayat içinde kendilerini. Umudun adını bile umutsuzluk sayesinde öğreniyorlar. Umutsuzluğa sürükleniyor her biri. Dayatmalar dayaklar ve hatta bedensel tacizler… ile anlıyorlar yaşamın tadını.
Hayatın ufuk çizgisinde yok olmanın tadını yetimhane köşelerinin pencerelerinden bakarak algılıyor birçoğu. Her geleni yine yeniden dönecekmiş gibi sevgiyle sarılıyor küçük elleri, bir daha gelmeyecek olduğunun farkına varmak bile istemiyor. Sevginin açlığını hissediyor ruhsal bütünlükleri. Annesel dokunuşlar, babasal korunuşların açlığı yatıştırma cabası ile sarılıyor küçük elleri onları hiç olmazsa ziyarete gelen şefkatli bedenlere.
     İnsanlar yaşama umutları için sevdalarını, aşklarını hatta bedenlerini sattıkları şu dünyada var olan çocuklar yerine yenilerini var etmek niye? O istenmeyen çocuklara sadece bedensel olarak yeterli olunamadığında mı koşulmalı?
     Hayır, insan yeni bir çocuk dünyaya getirmek yerine soğuk yetimhane duvarlarına bakarak yetişecek olan bir çocuğun elinden tutmalı. Hayat herkese gülümsemiyor ve bir o kadar da hızla akıp gidiyor. Bencilliğimizden soyutlanmanın sizce de vakti gelmedi mi?