Bu şiir, şiirin Leb değmez
(Dudak Değmez) çeşidiyle yazılmıştır.

Hülyaya seslenir çağın kuşları
Duyan insan dilde sözü unutur.
Gönülden gönderir göze yaşları
İçer azar azar tuzu unutur.

Ne deniyor dinle hele kalender
Cahilde izan yok, nasihat eder
İki gözden ılgıt ılgıt yaş gider
Yanı yara yaslar, düzü unutur.

Hoş görün aşığı kavrulsun, yansın
Küllerini görsün Aslı, uyansın
Aşık her saniye aşkını ansın
Hayaline dalar yüzü unutur.

Sakin gölde sessiz çalkanır kuğu
Şu ayın on dördü, şu yakışığı
Leylaların şirin, arsız aşığı
Atar tezeneyi, sazı unutur.

İki gönül yakın eder ırağı
Asaletin sır sultanı çırağı
Gülün her dalına düşer kırağı
Hararet yükselir, közü unutur.

Şu aşkın hatırı olsaydı şayet
Ödenirdi, candan aziz şu diyet
O gönül de hoşnut olurdu gayet
Ki, çoğu arzular, azı unutur.

İnsan, insanlıktan azınca çıkar
Düşkününe kuyu kazınca çıkar
Şair, ruhsuz şiir yazınca çıkar
Sana aşık olur, nazı unutur.

O çağları hasret ile anarsın
Ağustosta ayaz vurur, donarsın
Sen kendini kuldan evla sanarsın
Seni kışın gören, yazı unutur.

Sır okyanusunda inciyse erek
Hayaller çoğalır arzu diyerek
Lakin Kaleli’ye Hülyası Gerek
Hülya der, gelini, kızı unutur.
23.02.2005 Trabzon