Geçmişe ait ne varsa attın tozlu raflardan,

Yalancı gözleri,sözleri...

Karanlık kuyulara salıverdin.

Sessizlik vurmuş boş duvarlarını,

İçinde bir anlık bir heves bile kalmamış,

Silip attın seni üzen ne varsa herşeyi.

Suya çizdiğin hayâllerini,boş vaadleri...

Yüreğini yaralayan kan kırmızı izleri,

Bir çırpıda gömdün sahte sevdayı.

Arzuladığın mutluluk avuçlarına düştü şimdi.

Yağmur misali serinletti kanayan,

Yaralı,biçare yüreğini.

Şimdi mutlu olmak,murada ermenin tam vakti.

Herkes yalandan sevmez ki!

(YÜREKTEN SEVMESİNİ BİLENLERE!)