Üç odası vardı evin..

Sağım solum sobe...

Hergün bir odasında yaşamın penceresini araladık ve hep o pencerenin karşısındaki suleti yaşamın tüm gerçeği gören gözlerimizi ovuşturarak, belki binlerce kez gördüğümüz ismin –a- halini ilk bebeğine sarılan nurcan gibi kucakladık...

Yalın değildik asla. Yalın halimizi Freud’un "stage"lerine girdiğimiz ilk anda terk ettik. Ve mutlaka bir ismin bir halini takıp peşimize yapıbozumsal serüvenlere daldık. Formasyondan çıkan tarifler miydi, tariflerin tahrip ettiği çocukluğumuz muydu bilemiyorduk o zamanlar.

Elmayı sekere buladığımızda, artık elma olmaktan çıkmış tadı diye düşündük. Kategorik bir sıçrama yaşamıştık. Sınıfsal mobilitelerin ikircikli sorgulamaları..


İlk odayı açıyorum.

Bugün Cuma. Hadi oda, hazırla bizi yeni bir haftasonuna. İçinde biraz sıradışılık biraz dinğinlik az biraz da hız olsun. Dört güne sığdırdığımız tek düzeliklerden, herşey aynılardan, her tadının tatsızlığının benzeşliğinden ve deja-vu mutsuzluklardan kurtar.
İnsan mı doyumsuzlaştı, hayat mı sıradanlaştı’nın kısır döngüsünde çözmeye çalıştığımız iki denklemli fakat üç bilinmeyenli sorularda takılıp bırakma beni. X’i bulsam ne olacak ki.
Soruda gizli olan ama bize verilmeyen bir done daha "var mı?" yı sorgulamayalım. Varsa da bilmeyelim.

Çözmek zor gelirse, soru yanlış diyip geçelim. Şarabın ve aşkın uyuşturucu etkisinde sürüklenelim.
En renkli elbiselerimizi giyip, deri değiştirelim.


Ah ismimim her hali.. De-li, den-li hallerim öldürecek beni...

İkinci odayı açıyorum.
Bu oda da mı bulacaktım her halimde biraz daha kaybettiğim huzuru. Oda! seni kaybettim bilinç altımın derinliklerinde. Yalın halimde yitirdiğim -can kardeşim- ego nerede. Sığınabilir miydim bilinç altının en derin noktasındaki o huzurevine. Arsız huzurlar arıyorum sarı ve pembenin tam ortasında. Ah beynim... geriye tekmelediğin hazları doldurduğum sandıklarda boca etme beni, anıların sesli çığlıklarına.
Ey, dil sürçmelerinin insafına bırakılmış yalın halim. Dokun bana. Ben-de olmayan ben-den nasıl çıkar ki. Beni dinlememeliyiz.
Y nin ordinatlarını başkası bulsun parabolün yumuşakça çark etmiş tepe değerlerinde.
Ben eğimimi eksi-de göreceğim bugün. Suskunluğumu şarap şişelerine saklayıp sonsuzun bilinmeyen değerlerine gideceğim.


Dedim ya, bu hallerim varya hallerim. Her halimde ben olamayan hallerimi sorguluyorum da yine de -e halimi tamamlayamıyorum.

Üçüncü oda.
Denemediğim halim kalmadı. Ateşimi kendim getirdim. Teslim oluyorum işte. Paydası koca bir sıfır ise bütün duygularımı bölen, kurtuluş yok sonsuza kadar tek başına. Aradığım yalın halim. Hangi stage de kaybettim seni.
Bal parmak yaladığım mı, öpülürken başka dudaklarla utandığım o ilk günümde mi. Her eylem bir başka mana kattığında kendime, aynadaki annem benden ayrılıp gittiğinde mi.
Üçüncü oda sana teslim olmaya geldim. İstediğim biraz kaygısız bir kaç saat bir tabut içinde.
Beni böldüğün her parça da bıraktığım mutluluk teorileri değil, sadece hiçliğin bir anlık cazibesine kapılmak istiyorum.

Çok bilinmeyenli az verili çözümsüz denklemlerde sürüklenmeden, yaşamın sahibi olma uğraşı belki de benimki. Ah vicdanıma saplanmış içselleştirilmiş dış dünyam benim.
Bu kadar düşmanı nasıl giydirdim içime. Vücudun denge arayışı, sıcak soğuk ayarı değil aslında.
Ben-lik bir durum yok burada. Savaş altla üst arasında. Yıkıntı bir beyin geride unutulan örselenmiş bedenlerde...


Evin üç odası vardı ama binlerce de saklanan.

Sağım solum söbe...