Tırmanış
Çok şey oldu. Hayal kırıklıkları, üzüntü…
Bu kâğıtlara sığdıramayacağım kadar çok şey.
Usta bir yazar veya şair dahi şu iki haftadır çektiklerimi dökemezdi tam olarak en mahrem sayfalarıma.
Güvenimle birlikte bütün benliğim, gelecekten umutlarımda Düzce depremi gibi sarsıldı. 45 ya da 50 saniye sürmedi bu sarsıntı. Geceleri ve gündüzleri 5 katıyla çarparsak haftalar, aylar hatta yıllar kadar uzun geldi bana.
Gökdelene çıkmıştım. Hayatımın en uzun merdivenlerinden hem de. Çok yoruldum. Bazı katlarda elektrik yoktu. Zifiri karanlıkta ilerledim korkarak. 21 yaşındaki bir çocuğun korkusuydu benimkisi.
Işıklar yandı, çevremi gördüm. Ama her zaman bir loşluk vardı. Apaydınlık değildi her taraf. İğneler serilmiş merdivenlerime. Çıplak ayaklarıma battı, kanadı! Sesimi yükseltmeden içten içten haykırdım. Çıplak ayaklarım kırmızıyken iz bıraktım kutsal yolumda. Kızıl ayak izleri… Yolumdan gelenler bu izleri görüp; onları neyin beklediğini, tepeye çıkmak için göze alınacak şeyleri görsünler diye.
Ayağım çıplaktı dedim. Çünkü Bu güzel binayı eskiden kalma çamur kırıntılarıyla kirletmeyecektim.
Birkaç katında eşlik edenler oldu bana. Güya aynı yoldan gidiyormuşuz. Konuştum onlarla, cevaplar aldım sorularıma. Farklı fikirler geldi. Mantığımla düşünebilseydim aklıma gelebilecek şeylerdi. Yardımı da oldu birazcık bu söylediklerinin.
Biraz çıktım ki duvarlar değişmiş. Meğer geride bıraktıklarım aynadaki görüntülerimden ibaretmiş.
Yolda odalar vardı. İçlerinde yorgunluktan harap olmuş genci çeken tertemiz yataklar. Ama inan içim hiç gitmedi onlara. Mantığım silinmişti çünkü. Göz ucuyla baktım, geçtim aralarından acılarla dolu merdivenlerime.
Bir fare geldi karşıma dizlerimden yukarı çıkıp kafama geçti. Kemirmeye başladı kafatasımı. Vurdum elimin tersiyle, aşağı düştü. Ağzında benden bir parçayla.
Şüphelerle, korkularla çıktım çatı katına. Tattığım güzelliklerden hiç bahsetmedim. Onları da inkar etmemek lazım.
Yukarıda gördüklerim aklımı başımdan aldı. Kanlı ayaklarım kurumuş olarak, açtım güzelliklere açılan camdan kapımı. Ne kadar zarif, ne kadar güzel! Kırmamak için çok yavaş tuttum tokmağını usulca araladım Aşkın Kapısını.
İşte sonunda beklediğime değdi. Zaten tahmin ediyordum karşıma bunların çıkacağını. Çok güzel bir manzarası vardı buranın. Aşağıdaki insanlar imrenerek baktılar bana. Bense mutluluktan uçuyordum, kan kokan ayaklarımla. Sürekli şükrediyordum halime. Tam da kendimden geçmişken, fare geri geldi ağzındaki parçayla. Eğilip gözlerine baktım hayvanın. Al diyordu, bu sana ait. Çalmamalıydım onu senden.
Et parçasını yerine taktım. Sonrası puslu biraz. Tam olarak hatırlayamıyorum. En son anımsadığım şey; terasın bitiminde ki duvara çıkmış aşağıdaki yola bakıyordum. Ön(l)ümde hiçbir engel bulunmadan. Tek ayağım boşlukta diğeri sağlamca binada dururken, tam atlamayı düşünürken. Bir peri geldi. Bana söyleyecekleri ne yapmam konusunda fikir verecekti.
Çok güzeldi. İsimlerini yalnızca hikâye kitaplarımdan duymuştum. Olması gereken gibiydi. Ağlar gibi gülümsedi bembeyaz teni havalandı sanki. Bana bakıp dedi ki:
-