Ufak bir hayal

Kutsal Pazar günü yatağımdan çan sesleriyle uyandım. Hep birlikte yapılan kahvaltıdan sonra bir çan sesi daha geldi. Gitme vaktimizin geldiğini hissettim. Babam önceden kararlaştırdığımız kıyafetlerimizi giymemizi söyledi. Gardolaba doğru yönelip siyah takımımı giydim. Aynada kendime baktım. Fazla iyiydim sanırım. Saçımı taradım. Hep birlikte evden çıktık. Siyah kumaş pantolonumu kirletmemek için çamurlu sokaklarda dikkatlice yürüdüm. Karşımda ihtişamla dikilen yapının önünde garip giysili adam babamla konuşmaya başladı. Uzun sürmedi. İçeriğe girdik. Tahtalar arasında yatan genci gördüm. Bu soğuk ürkütücü yerde sadece o, yatma imtiyazına sahipti. Ama eminim bu donuk çehrelerin hiçbiri onun yerini almak istemezdi. Daha 15’inde ve iyi birine benziyordu.
     Biraz durduk ve oradan çıktım, yavaş adımlarla kalmakla hemen çıkmak arasında tereddütteydim. Bir taşın üzerine çöküp düşünmeye başladım.
Düşündüğüm şeyler o manzarayı gören herkesin düşüneceği türden şeylerdi. Özellikle yaşınız kapkara sedir ağacında yatan çocuğun yaşıyla aynıysa.
     Çok titizdim. Ama bugün herkesin nefret edip, benim içimde barındırmayı tercih ettiğim bu huyumu kenara bırakıp kirli bir taş parçasının üzerine hiç düşünmeden oturdum.
     O tabuta, daracık yere güzel kıyafetlerimle kendimi soktum. Başıma gelen, her gün gördüğüm kasaba zanaatkârlarının gözyaşlarıyla siyah ceketimi ıslattıklarını gördüm. Gördüm diyorum, çünkü bu hayalden öte bir şeydi. Parmaklarımı oynatıp iç cebimdeki mendilimi çıkararak o yaşı temizleyemiyordum bile. Ama onu görüyordum. Artık vücuduma söz geçiremiyordum. Pederin her Pazar bahsettiği ruh varmış demek. Pek inanasım gelmezdi buna. Şimdi ite bunu yaşıyordum.
     Karşıma geçen insanların yüzünde hep aynı ifade vardı. Herkes tarafından sevilmemin bedelini böyle ödüyordum. Esmer çehrem git gide beyaz bir hal alıyordu. Ellerim ayaklarım buz gibiydiler. Kalbim ve beynim artık çalışmıyordu. Ama ben hala düşünebiliyorum. Pişmanlıklarla ölmüşüm. Şu anda yapacak hiçbir şey yok.
     Birden aklıma beni götürecekleri yer geldi. Haykırmaya başladım. Ne olur bırakın beni burada! Gitmek istemiyorum. Beni oraya sokamazsınız. Ben sizin oğlunuzum! Kimse duymadı. Ağzımdan tek bir harf bile çıkmadı. Çenem kilitlenmişti sanki.
     Karşıma, gözleri ağlamaktan kızarmış iki kişi geldi. Bunlar benim annem ve babamdı. Zavallı kadıncağız ağlamaktan neredeyse gözlerini kaybedecek. Babamsa, bakışları o kadar donuk ki… Toplum içinde ağlamamayı adet edinmiş babam, kendini zor tutuyordu. Şimdiye kadar kimse onun gözyaşı döktüğünü görmedi. Kardeşi öldüğünde bile.
     Neler oluyor? Yoksa babamın gözlerinden yaş mı geldi? Onun gözlerinden benim boynuma doğru, tek bir damla. Şimdiye kadar hissettiğim tek şeydi bu.
     Tamam, artık beni götürün buradan. Her nereye götürecekseniz götürün. Daha fazla kalmak istemiyorum.
     Kısa konuşmalardan sonra bir at arabasına yükleyip soğuk ürkütücü bir yere götürdüler beni. Tabutumla beraber toprağın altına koydular. Hiç sarsılmadım. Sesler duyuyordum. Tabutumun üzerine gelen toprak seslerini. Artık annemi, babamı, bu yaşımda bin bir zorlukla edindiğim sevgilimi göremeyeceğimi biliyordum.
     Bildiğim bütün şeylerle birlikte, hislerimde kaybolmuştu sanki. Heyecan, korku bunlar değil! Bir şeyler vardı kalbimin yerinde fakat tam olarak kestiremiyordum.
     O gün düşüncelerimle yalnızdım. Kendimi toparlamam 1 saati bulmuştu. Gerçi benim için zaman kavramı da bitmişti ya.
      Şimdi ne olacak! Artık ne olacaksa olsun diyordum. Bu yılgın bekleyiş tüm ruhumu kemiriyordu ki sessizliği bozan ayak seslerini duydum. Sanki bir ordu geliyordu cesedimin üzerine. Gitgide yaklaştı. Kapkaranlık yerde gözlerini ve o kıllı küçük bacaklarının hepsini görmeye başladım. Yılan gibi kıvrılarak geliyordu.
Oldum olası böceklerden korkardım. Şimdi bir ziyafete konmuş gibi onlarcası bedenime saldırıyordu. Küçükleri karnımdan, -yumuşak kalmış yerimden- parçalar koparıyor. Yavaş yavaş birer parça alarak gidiyorlardı. Ayrı ayrı bütün ısırıkları hissettim. İyice delinmişti karnım. Sonra bir kırkayak geldi. Biçimsiz vücudu ve kıllı ayaklarıyla diğer böceklerin açtığı karnıma doğru girmeye çalışıyordu. Önce karnımda gezindi. O, iğrenç kırk tane ayağının her birini hissediyordum. Yarayı buldu. Kafasını içeri soktu. Ufak bir çocuğun elindeki kaşıkla karpuz yiyişine benziyordu. Doymak bilmeden sürekli yiyordu.
     Bağırmaktan yorulmuş, sessizce ağlıyordum. Gerçi bağırınca da sesim çıkmıyordu ya.
     Kırkayak karnımın içine girip iç organlarımın da tadına bakmak istedi. Diğer böceklerde ondan esinlenip içime doluştular. Şimdiki acı bambaşka oldu.