Öğlen
Her gün aydınlığı karanlığa dönüştürür
Gece yarısı
Her gün karanlığı aydınlığa dönüştürür
Gözler kapanır
Güneş terk ettiği zaman masmavi gökyüzünü
Şanslıysak ayın ışığı aydınlatır önümüzü
Değilsek beklemek zorundayız gündüzü
Lakin gün gelir ki güneş hiç doğmaz
Gözler kapanır ve bir daha açılmaz
Açılmayan gözler toprakla rüzgâr olur
Sonsuzluğa doğru savrulur
Giden gözlerin ardından ise yalnızlık bakar
Bazen sadece bakarak
Bazen yaşlı gözlerle izler bu gidişi yalnızlık
Lakin içerdeki acı dinmez
Gözyaşlarının tende bıraktığı tuzun verdiği acı
Sonsuza dek kızartır gözleri,
Derinde atar bu kızarıklık görünmez.
Ancak kalpten kopan gözleri, savurmuştur rüzgâr
Bir daha geri dönmemesi için
Çok yakın
Ama çok uzak
Rüzgârda uçan gözler
Karanlıkta kapandı…