Ayak parmaklarım, zurnayı tüm işkembesiyle üfleyen adamların yanaklarına dönmüş yahu! Şimdi çorabı çıkarınca fark ettim de, on sekiz saattir ayaktayız. Alı al, moru mor... Yamalı çoraplarım yapışmış. Ayaklarım çorap, çorap ayaklarım olmuş. Çalışmak, ekmek parası budur gardaş. Ekmeği yakalayacak, sonra da elindekine öyle alık alık bakmayacaksın. Hemen yutacaksın. Kapıverirler animallah... Buraya yarım saat bilemedin kırk beş dakikalık mesafede boş arazide inşaate başlamışlar. Amela pazarından seçilip kamyonun kasasına istif istif aktarıldık. Pazarda da omuzlarımı şişirdim, göğsümü az ileri çıkardım, yiğit gösterdim kendimi. Böylece beni de seçtiler. Padişah tahtından daha rahat görünen kamyon kasasına şevkle atlayıverdim.

Bit kapmışım ama kimseciklere söyleyemedim. Biti kaptığımı duyarlarsa şantiyeden kovarlar beni, kıçım da başım da açıkta kalır. Kıvırcık, kalın telli saçlarıma ustura vurdum, az biraz suyla sabunlandım. Sakallarımı kestim. İnce uzun suratım şimdi maymun götü gibi kırmızı... Sakallar gidince elmacık kemiklerim küçük tepeler gibi çıktı. Yörüklük vardır soyumuzda, atamızda... Sakal saklardı yanaklarımı, nitekim apaçık şimdi yüzüm. Suratımızın şeklini şemalini unutmuşuz. Kim bana bakar ki, ben kendime bakayım? Kalın, kara kaşlarımla kirpiklerimin uzantısı birleşti mi göz kapaklarım görünmez olur. Gara civanım derdi anam, gözlerimin efsunundanmış. Misketler yer etmiş gözlerimin yerine. İri, kara misketler... Kocaman, parlak gözlerim sürmeyle çerçeveli, süslü, buğuludur. Burnumun zarifane kemeri yüzümü ortadan ikiye böler, saçlarım iki yandan saçak saçak dökülürdü. Dün ne çenemde sakal kaldı , ne kellemde saç... Çenemin kıvrımını orak ağzına benzetirim. Yeni kesitiğim sakalların kapladığı tenim bembeyaz çıktı ortaya. Egenin deniz kokusunun tuzuyla, güneşin yanar dönerli sıcağı bir oldu da; kafamı, yanaklarımı, burnumun kemerini, ensemi kırmızıya boyadılar.

Erkenden kalktık. Gökyüzü güneşe gebe kaldığı vakit, yatakta esneyip gerindim ve doğruldum. Bu vakit hiç değişmez, 5'e tekabül eder genellikle. Yorgunluk, gene hiç geçmeyen bir hastalık gibi üzerime, nefesime, içime işlemişti. Yapışmış kalmış artık, güçlü bir sülük kadar kadar sırnaşık... Kamyonların kasasında, esiri olduğum hüznü yiyip yuttum, cigaramla demlendim, doğruldum kasanın kapısı inince. Çalışabiliyor olmam nimetimdi. Şükredip, sapasağlam bastım ayağımı toprağa. Cengaver yiğitler gibi göğsümüz önümüzde atladık kasadan. İstif istif adam... Büyük alan, büyük yapı... Beş yıldızlı bir cennet olacakmış bu kuru topraklar. Ustamız, babamız öyle söyledi. Elime küreği tutuşturdular. Çimento karacakmışım. Ellerime tüm gücümle yüklenip, küreğin sapını kavradım. Çimentonun yavaş yavaş kıvama gelişini binlerce kez tekrardan izledim. Gene, yine, tekrar, kumlar, çimento torbaları, kazma-kürek... Hiç üstümden eksik olmayansa toz, duman... Bizim ekmeğimiz; kazdığımız toprağın altında, kardığımız çimento kuyusunun içinde yüzmektedir. Nimetimiz, döktüğümüz betonun içine saplanıp kalmıştır; sıvayı düzeltirken kavradığımız mala, ekmeğimize şekil verir. İleride havuz kenarında içilecek kokteyllerin serinliğini, biz ekmeğimizde buluruz; kuş tüyü yatakların yumuşaklığını yediğimiz lokmanın tazeliğinde yaşarız. Bizim candır kazma kürekle kazdığımız.

Mola verdiğimizde, kağıt içine sarıp getirdiğim yemliğimi çıkardım, serdim yere. Çay demledik piknik tüpünde. Dumanı üstünde, kızılcık şerbeti tadında çayın yanına, tuz kokan peynirimi ekmek arası yapıp; açlığın getirdiği acıyla, domatesi ısırdım. Domates suyu, gazetenin mürekkebini dağıtarak ilerledi, kağıdın üstüne sere serpe uzandı. Umarsızca atılan zeytin taneciklerini sıyırarak ilerledi, aktı gitti. Zeytin çekirdeğini ağzından çıkarıveren, gelişi güzel atıyordu önüne. Toparlandık. Zaman, çalışmak zamanıydı. Kazmaya sarılıveren, kazmanın uzun dişini toprağın böğrüne saplıyordu. Küreği eline alan, kum yerine dünyanın başkasına cömert acılarını el arabasına dolduruyordu. Altın başakların göveremeyeceği kadar kısır topraklar, bu insanlara ekmek pişiriyordu. Betonerme, karton binalar yükseldikçe... Sıcak, başıma ekşidi. Muzdarip bedenim bir cigara sarmak istedi. Zaman sigara zamanıydı, bir içimlik kadar da kısaydı. Tuvalete gidiyorum diye kaydım kalabalıktan, kamber yolda uzadım gittim. Çalıların altına sinip sardım sıkıca. Ufku toprakla biten ovaya gözlerimi diktim. Sigaraya duman olacak kadar hafifledim. Başımın ağrısı geçti, sıcağın ağırlığı kalktı üstümden. Fazla vakit kaybetmeden geri döndüm işe. Küreği kaptım, çimentoyla haşır neşir dansıma devam ettim.

Çeşit çeşit adam... Kiminin teri hayvan ölüsü kokar, kimi çok gevezedir, kimi yardakçı, kimi ise benim gibi habire kendine sorar: "Burada, köyümden ötede ne işim var benim?" Senelerdir, gurbetin marazlı kokusuna alışamadım. Nerede bizim engin yaylaların kokusu? Burada her yer toz, duman... Bizim ahırdaki öküzlerin içli böğürüşü bile patronunkinden daha makamlıdır.

Akşam alacakaranlık zamanı kamyonların farları yaklaştı. En sevdiğim manzara buydu. Yılankavi yolda ağır aksak ilerleyen kamyonların sarı farları... Derin bir nefes alıp küreği bıraktım. "Çabuk olun!" Kamyonlara doluştuk, taşlı yolların çıkardığı ses, sigaradan aldığım nefesle yanık bir türküye dönüştü. Sonra Memo bir türkü yaktı, bulutlar da tutuştu, güneşin batışında mora çaldı...