Oturdum yalnızlığımla, artırdım semaverin harını.
Meçhul mahreçli hasret kokulu, mektup yazıyorum.
Yalnızlığım pul zarfın üzerinde sükutu demliyorum.
Gecenin huşu deminde yeniyor akrep yelkovanı.

Deniz durgun,gönül yorgun gökyüzünde hüzünlü ay.
Gece aya vurgun, bardağımda benden de buruk çay.
Meçhulden esiyor rüzgâr, yıkılıyor gönlümde saray.
Ömrüm senelere sığıyor,bölünüyor gün,hafta,ay.

Bir bardak çayda yalnızlığı karıştırıyorum şeker yerine.
Damağımı çay buruyor, dimağımı yalnızlık uzlette.
Sükuta karışıyor zaman,şair düşlerimde üşüyor gece.
Gönül hüzün yumağı her şey yalnızlık müptelası evrende.

Ateş yağıyor geceye ,almıyor deniz gönlümün harını.
Katran karası, çay karası en okkalısı yürek yarası.
Mevsimler şaşırıyor takvimimde, renk sarhoşu gül sarısı.
Aşk arıyor sonbaharda yalnızlık dalları, özlüyor vuslat baharını.
İbrahim KİLİK,11.01.2008