Kesik kesik çıkıyordu sesim. Kelimeler boğazıma kör düğümleniyordu ki en aşikâr cümleler bile anlatmıyordu içimde yanan feryadı...
Soluma çarpan rüzgâr, gözbebeklerimde büyütüyordu saçlarının savruğunu. Hüzünlü şarkılar eşlik ediyordu giderken ayaklarının çıkardığı sese...
Hava soğuk. Kış başlıyor. Döküldü ağaçların yaprakları birer birer... Döküldü elimden senin adına yazılmış, yazılmamış bütün şarkılar...
Boğazımda bir kördüğüm. Görebildiğim ama anlatamadığım bir düğüm.
Hangi düşümdeydin sen?
Yaralarım var. Eczasını kaybettiğim, hayatın sonuna doğru acıyan..
Ve akşam alacaları.
Yokluğunun hemen ertesinde yağmurların tükendiği, bir kentin nasıl da işgale uğradığı, nasıl da bütün kalelerimin düştüğü gibi...
Yenmiş tırnaklarım ve ağlamaktan aşınan gözlerim şahittir ki unutmadım seni...

Bırakıp gittiğin gibiyim...

mehmed asım
kıyametin eşiğinde

aralık ikibinyedi