ben...
senin beni sevebilme ihtimallerinde
tükettim kendimi..
belkide bir sözün yetecekti
sensizliğe
koşup gelmeme

vurduğun tokatların sayısını unuttum
katlanmalarım kayda değer
sen..
sana ulaşabilme ihtimallerini
yok ettikçe
ben, masefelerin çaresizliğinde
öyle bi çare
kalakaldım...

düşerken tutunduğum,
uçurumun eşiğinde
bir kuru dal,
bu kadar anlamlı olurmuş ancak
kırılıp yerle bir olsada...

gücün yeterse unuttur hadi
söküp al o kenarlardan, delikanlıca

ben seni unutabilmenin
ihtimallerindeyim..
şimdi..
otama çabasındayım..
kendimi
bütün sokak lambaları dostum
bir nefeslik içimlerde..
sigaramın
dumanı gibi.. yokmuşum

ne yaman, ne acımasız çelişkidir bu
kıvranırken ben..
halt etmiş yılanlar yanımda
allah kahretsin,
sen, belkide benim
son rengim, son ihtimalim
kaybetmelerime
bu kadar
yakınım....