bir gün biter bu yalnızlık,kimbilir...

diye başladığımız yolun, bilmem kaçıncı dönemecindeyiz...
kimbilir belkide diye.. sarıldığımız umutların kanadının, kaçıncı tamirinde..
hayat her daim yani umutlara ve umutsuzluklara gebe biliriz, bilmesekte öğreniriz..ne yapsakta bazen yaşanacakları, kaderi değiştiremeyiz..

kör bir kuyudur yalnızlık...
ağlasan kimsenin görmediği..bağırsan çığlığının sana geri döndüğü..üşüsen seni saranın sadece soğuk duvarlar olduğu kör bir kuyu...
kimbilir belki bir umut çıkar gelir diye beklersin,kuyunun sadık bir bekçisi olarak..

gelirde...

bir ses duyarsın belli belirsiz..kulak kabartır beklersin..yalnızlığının yankılanan sesini duyması umuduyla..
yaklaşır kelimelerin ayak sesleri,için ısınır yavaştan, korkuların arasında..bir el uzanır, nasıl tanrısal bir eldir..nasıl ışıklar saçar..gözlerin kamaşır...uzatırsın elini sımsıcak uzanan ele..umudun eline..yüzü yoktur ama hayal edersin..gülümsemesini hissedersin...kurtulmuşsundur artık, yüreğin coşkuyla çarpar...kuyunun başındasındır artık...

karanlığa alışan gözlerin ışığa alışmaya başlar yavaştan..birde bakarsın umudun,kanadı kırık...yaralı...biraz yaslansan diğer kanadıda kırılacak..

üşümüş ellerinle, hala koruduğun sıcak yüreğini uzatırsın..al dersin, sar yaralarına..sarda,yeniden bak hayata...
ellerin havada kalır..
senin yüreğini tutacak elleri,bırakmıştır bir yerlerde..ürkerek bakar..geri çekilir bir iki adım..sendelersin kuyunun başında..korkma der bir kez daha uzatırsın elini...sesin yankılanıp geri döner sana..kuyudaki sesinden beter tırmalar kulağını, yüreğini..
tatmadığın bir sızı kaplar her yanını..bir görünür bir kaybolur umudun...serap gibi, düş gibi...

anlarsınki uzaklaşmakta senden, umut ettiğin... yapılacak ne vardır?..
düşünürsün..!

beklemektir payımıza düşen,sessizliği ölüm kadar uzun süren.. suskunluğu beklemek...

adına türlü anlamlar yakıştırıp beklemek..bir gün bu beklemelerin biteceğinin, unutacağının umuduyla,

öyle.. çaresiz.. beklemek..!

zaman uzar..asırlar girer araya, bitmez bir çile olur beklemek..susarsın, niye sustuğunu bilmeden..
beklersin.. beklersin... beklemenin anlamını unuturda, gene beklersin...
hayatın sana en iyi öğrettiği beklemenin,sınavını verir gibi...

ama bilirsin beklemelerin bir anlamı olması gerektiğini...
anlamı vardır aslında,üstelik bir değil yüzlerce anlam yüklersin beklemelerine...
zamanla tükenir yüklediğin anlamlar...zor gelir dönmek..
beklersin kuyunun başında..eskisinden daha bir karanlık gelir dönüp baktığında kör kuyu... güvenli, karanlık, soğuk..

bir söz duyarsın umudundan..
dilinde bir satırla konuşur ''umudun''.. şimşekler çakar..kelimeler arasından koparır alır, yüreğini senden..

metanet gerekir böyle zamanlarda...anlayışın en alası gerekir..içinde kopan parçanın kanı sızarken bedenine..sesine en ağır, en olgun uslubu giydirip.konuşursun...içinde ağlayan çocuğu susturmak içinse bir elinle yüreğine bastırırsın.. işte böyle dersin..doğru olanda budur..dürüstlüktür..gerçekleri sakınmadan söylemektir...
aslında olmadığının farkına varırken gözünden süzülen yaşları silersin...anlarsın artık, umudun takılıp kalmıştır biryerlerde..o, takıldığı yerde kanadını kırmış, uçamaz olmuştur..sen ne kadar eline alıp, sevginle beslemeye, cesaret vermeye çalışsanda, nafile olduğunu anlarsın...

gitmek zamanıdır şimdi..
arkanı dönersin umuduna.. zamanın hesabını yapamadan, bu gidiş kaybetmek değildir bilirsin..kaybolmamak yok olmamak için gidersin...geldiğin yere kör kuyulara geri dönersin...

N.D