Savunması olmayan bir bebek gibi huzursuz ruhum.Kaybolmayı ilk defa bu kadar çok istiyorum.Hayatı görmezden gelmeye çalışmak ne kadarda zormuş meğer.Biri yere düştüğünde ,elini tutucak kimsesi olmayan biri olmak imkansız değilmiş meğer...Umutsuzluk aslında çokta yakınmış.Beklentiler her zaman istendiği gibi olmuyormuş meğer.Yaşayarak öğrenmek hissedilen en büyük acıymış hayatta!Zamani geri almayı nasıl da çok istermiş biz yaratıklar.Yaptığımız hatalar ya da iyilikler ,hangileri bizi değerlendirmeli?Hangileri bizi cezalandırmalı veya ödüllendirmeli!Bunların cevabını kaçımız öğrenebildik ki..