İnsanoğlu öyle bi varlık ki..en ufacık ilgi gösterene inanır,güvenir,kendini onun kollarına atar..aslında bilmez ki gerçekler çok ama çok acıdır..peki neden?çünkü mutlaka seni aldatacaktır..bu demek istediğim;manevi anlamda bile olabilir..ya da sen öle anlayacaksındır.onun seninle duygularını paylaşmaması bile seni yaralayacaktır..çünkü ona çok bağlanmışsındır..Hanı derler ya;biz birbirimizi tamamlıyoruz ,işte sende öyle zannedmişsindir..gözlerını hayata kapamışsındır..bilmez ki o varlık ,yanı başnda yaşıyodur gerçeği..işte hep bu hataya düşeriz.
Hep üzülür ,hayata kısa bi süreliğine küseriz!O zaman diliminde kendimizi yıprattıkça yıpratır,hayattaki en büyü acıyı yaşıyormuşuz gibi kendimizi acındırırız.Ve '' asla'' lar ,''keşke'' ler başlar.Her cümlemiz bunlarla biter..
Bu yas dönemi bittiğinde,birileri bizi kucaklayıp salladığında,kendimize geri gelir.Ve yeni başlangıçlar kurcağımıza,bir daha aynı hatalara düşmeyeceğimize dair sözler verir ve başlarız yaşamaya..

İnsanoğlu böyle kendini avutan bir yaratıktır..belkide yapılması gereken en normal şeyleri yapıyordur ama ne anlatabilir gerçeği,kalbinden geçtiği gibi ne de...(verilecek bi cevap daha bulunanamamıştır.)