Hiç tanımadığınız birisini özlediniz mi? Hele günden güne özleminizi büyütmeyi denediniz mi hiç...
Vuslat'a özlem benimkisi...
Onun kokusunu, yüzünü, bakışını, parmaklarını özlüyorum. Ve özlüyorum O'nu içimde; kızgın bir kor var, yakıyor beni belki de hiç tanışamayacağım onunla... Ama hemencecik kötü düşünceleri atmak istiyorum zihnimden... Dimağımda sadece vuslata dair güzellikler kalsın istiyorum...
Meleğim, diyecektim sana vuslatım...
Babanla birlikte oturup seni seyredecektim, geceleri ansızın uyanıp nefes alışına kulak kesilecektim ve bazen seninle birlikte bende ağlayacaktım. Ömrümün bütün ilklerini seninle birlikte yeniden yaşayacaktım ilk fotoğraf, ilk banyo, ilk gülümseme, ilk kelime ve ilk adımlar gelecekti yavaş yavaş...
Seninle büyüyecektim!
Sevdiğim şarkıları dinletecektim sana ve en sevdiğim şiiirleri okuyacaktım ninni edasıyla sonra büyüyecektik şiir okuma,şarkı söyleme sırası sana geçecekti.
El ele dolaşacaktık bir bahar günü ormanda belki bir ceylan göz kırpacaktı bize ve bir ürkek tavşan hızlıca kaçacaktı bizden.Neden kaçıyor anne?diyecektin.Ben çok iyi bildiğim yanıtı nasıl verecektim sana?? "Bizden kaçıyor korkuyor insanoğlunun bir kötülük yapmasından" diyemeyecektim!!! Muhtemelen oyun oynuyor derdim, zamanla anlardın oyunların herzaman güldürmediğini.
Vuslat olacaktı ismin...
Vuslata daha var bebeğim henüz sana ait ilk hücre bile yok. Dilerim bir gün güzel bir şekilde kavuşuruz ve benim vuslata dair yazılarım devam eder...