Yaşam Ne kadar acımasız değil mi..?
Bazen anlatamayız yaşadığımız mutluluğu...
Bazen de kaybolan iki göz oluruz gözyaşlarında...

Gözlerimiz yaptığımız hatalara takılır,
Yaşadığımız aşkların gözyaşıyla dolu sayfalarında...
Yüreğimizde dudaklarımıza yansıyan hüzünlü bir burukluk,
Dilimizde söylemeye yüzümüzün olmadığı, keşkelerimiz olur bir anda.

Bir bakarız ki onca zamandan sonra koca bir yalnızlık var etrafımızda.
Yalan sevgilerin peşinden koşmaktan yorulmuş dizler,
Her yediği tekmeden sonra ağrıyan bir kalp,
Sahte bakışlara kandığına isyan eden,
Ve geleceği görememiş iki göz...

Evet..! Artık sadece bunlar vardır elimizde...
Oysa ki tek istediğimiz sevgimizi hak eden bir kalp,
Sabah kalktığımızda bakıp; iyi ki varsın diyeceğimiz bir yüz,
Öldüğümüzde yüzümüzde dolaşacak sıcak bir el,
Ve gözyaşları arasında yanağımıza konacak bir veda busesi DEĞİLMİ...?
Çok mu şey istedik acaba hayattan.?
Hiç mi hak etmedik sıcak bir sarılmayı.?
Hep yanlış kişiler için mi akmalıydı gözyaşları.?
Her zaman ayrılıkla mı bitmeliydi yüreğimizde büyüttüğümüz sevdalar.?

Kimsenin Cevap veremediği bir kaç soruydu işte kalemimden dökülenler.
Sanırım şuan çoğumuzun sızlayan bir vicdanı,
Ve gözünün önüne gelen bir ayrılık zamanı var..
Herkesin öldürdüğü bir sevgisi var benim ki gibi,
Herkesin bir günü var içini sızlatan,

Kendi elleriyle yalnızlığa ittiği bir aşk var haince.
Bu yüzden ağlamıyor mu yüreğimiz sessizce...
Bu yüzden korkmuyor muyuz yalnızlıktan,
Gün karanlığa döndükçe...

Bir gün..!

Belki...!

Bir yerde...!
(şimdilik belli değil yazarı)