Gecenin karanlığı yerini sabahın ilk ışıklarına bırakırken, yıldızlar çekiliyordu artık gökyüzünden, ertesi güne yeniden ışıldamamak için. Annem ablamın omzuna yaslanmış hıçkırıyor. ikiz kardeşlerimin biri ufuk çizgisine anlamsız bir ifadeyle bakıyor, bayıldı bayılacak. Diğeri ağlamaktan kızaran gözelerini elleriyle ovuştururken, tekne karinasına vuran dalgalarla bir sağa bir sola yatıyor. Kaptan anlamsız bir ifadeyle olup biteni seyrediyor anlam vermeye çalışıyor yaşananlara...
Ben ise kestaneden yapılmış tabutun içinde oldukça huzurlu onları seyrediyorum, son yolculuğuma çıkmadan önce, martıların çığlıklarıyla...
Bu sabah deniz bir başka hüzünlü, rengi geceden kalan siyahlık hiç gitmeyecekmiş gibi, sanki sadık dostunun ölümünü kabul etmek istemiyormuş gibi hırçın...
Vakit geldi her şey ölmeden önce istediğim gibi tabutu denize bırakıyorlar...
Ben tabuttan çıkıyorum uzak ufuklara dalan kardeşimin yanağına bir öpücük konduruyorum... Anlam veremiyor ancak anlıyor ben olduğumu...
Gözleri beni arıyor etrafta, sanki varlığımı fark etmiş gibi...
Ve artık denizde naaşım...
Bir süre martılarla yüzüyorum su yüzeyinde, sanki çığlıklarıyla beni uğurluyorlar...
Tabut yavaş yavaş su alıyor hissediyorum...
Her yanım sırılsıklam deniz. Daha huzurlu bir ortam olmadığını biliyorum...
Dipteyim en derinde...
Her yanım deniz çayırlarıyla dolu...
Çıkıp dolaşmak istiyorum...
Mercan kayalıkları süngerler...
Balık sürüleri hoş geldin diyorlar ve önümden sürüler halinde tören geçişi yapıyorlar bana selam vermek düşüyor...
Bir mağara...
Bu karanlık ortamdaki ışık huzmesi gözümü alıyor mağaraya yöneliyorum...
Mağaranın tavanındaki delikten gökyüzü gözüküyor...
Yıllar önce çalıştığım deniz çiftliğindeki işçi kulübesinde işçilerin kireç badanalı duvara resmeylediği deniz kızı resmi geliyor aklıma. Burası o resmin mekanına çok benziyor. Bilinçaltı diyorum geçiştiriyorum. Yılların verdiği merakla ilerliyorum mağaranın içinde aydınlığa doğru....
Ve karşımda denizkızı...
Aynı resimdeki gibi sırtını dönmüş kayada uzanmakta...
Şaşırıyorum...
Aklım gidiyor...
Korkuyorum...
Ancak zaten ölüyüm bundan daha korkunç ne olabilir ki? diye düşünüyorum. O an delikten gelen martı çığlıklarının ayırdına varıyorum...
Kız dönüyor bana bakıyor gülümsüyor...
Yanına çağırıyor,gidiyor ona doğru ayaklarım istemsizce...
Tutuyor elimden "korkma benden sana ihtiyacım var" der gibi bakıyorum gözlerine...
Cevap veriyor gözleriyle "Sen hep düşündüklerini yaşadın bu hayatta, ben ise yaşamayı düşündüm hep hayal ettim hep seni bekledim belki de düşlerim gerçek olsun diye"... Bırakmıyorum elini sımsıkı tutuyorum...
Ölüyken sanki dirilecekmişim gibi...
Martı çığlıkları artıyor kulaklarımda, ona o kadar dalmışım ki yukarı ışığın kaynağına doğru yükseldiğimizin ayırdına varamamışım...
Ona sarılıyorum...
Delikten çıkıyoruz...
Gökyüzündeyiz, uçuyoruz...
Aşağıda deniz alabildiğine engin, alabildiğine mavi, alabildiğine martı...
Tekne uzaklaşıyor artık pat pat motor sesini duyuyorum, su üzerinde karanfil çelenkler... Kardeşim yukarı bakıyor bana el sallıyor sanki beni görüyormuş gibi gülümsüyorum ona... Denizkızıyla beraber el sallıyoruz kendisine...
Biz yukarıya doğru yükseldikçe etrafımızdaki martılarda uzaklaşmaya başlıyorlar başka hikayelere...
Kardeşim artık gülüyor...
Bende...