İzEdebiyat - Nilgün SARIGÜL - Uçurtmam Bayrak Olsa

Elini tuttuğu kadını öylece bırakıp, ağlaya ağlaya oturmakta olduğum bankın yanına gelip, usulca kenarına oturuverdi. Bank yüksek değildi ama minicik ayaklarını yerden kesmeye yetmişti.

Kıvır kıvır sarı saçları neredeyse beline kadar iniyordu. Kafasını çevirip yüzüme baktığında boncuk mavisi gözlerinin ağlamaktan kıpkırmızı olduğunu gördüm. Üzerine giydiği bahçıvan model kot pantolonunun cebinden çıkardığı bir mendil ile burnunu sildi sonra içini çeke çeke ağlamaya başladı.

Annesi olduğunu düşündüğüm kadın olduğu yerden küçük kıza bakıyor başını bir o yana bir bu yana sallıyordu. El işaretiyle küçük kızı yanına çağırdı. Omuzlarını silkerek gelmiyorum şeklinde cevap verdi sarı saçlı küçük kız. Kadın çaresizce sesini çıkarmadı biraz ilerleyerek az ileride deniz kenarındaki kayaların üzerine oturdu, bir sigara yaktı ve denizi seyretmeye başladı.

Daha fazla dayanamayarak yanımda oturup içini çeke çeke ağlayan ve annesine bakıp bıdır bıdır söylenen ufaklığa selam verdim.

-     Hoş geldin. Merhaba. Niye ağlıyorsun ablacım sen söyle bakayım ne oldu? Kim üzdü seni?
-     Annem üzdü dedi. Sinirden minicik dudaklarını büzmüş, annesine bakıyordu.
-     Anneler çocuklarını üzerler mi hiç.
-     Üzdü işte. Ben söyledim ona erken gidelim diye. Bak uçurtmacıda hiç kırmızı renkli uçurma kalmamış.

Sonra tekrar iki göz iki çeşme ağlamaya başladı.

-     Ah kıyamam ben sana, sen bir anlat bakayım bana nasıl uçurtmacıda uçurtma kalmazmış. Sahi bugün neden bütün çocuklar uçurtma uçuruyorlar özel bir sebebi mi var?
-     Tabii bugün uçurtma şenliği var. Ben erken kalktım, annemi de kaldırdım hadi gidelim
dedim. “Kızım daha çok erken” dedi. Kahvaltı yaptık, sonra hadi gidelim dedim. “Kızım bulaşıkları halledeyim daha çok erken kimse yoktur oralarda” dedi. İş yapmaya başladı. Biz daha yeni geldik ama bütün çocuklar erkenden gelip uçurtmaları almışlar bile.. Hiç kırmızı uçurtma kalmamış.

-     Peki illa kırmızı olması mı gerekiyor? Başka renk olsa olmaz mı?
-     Olmaz!! Bugün 23 Nisan. Ben uçurtmamı Bayrak gibi en yükseklere çıkarıcam.
-     Aferin sana. Pekii. 23 Nisan çocuk bayramını bize kimin hediye ettiğini biliyormusun?
-     Atatürk. Ama size değil, bize etti.
-     Aaaa olur mu hiç, bizde eskiden çocuktuk. Hem zaten sadece bizlere değil tüm dünya çocuklarına armağan etti.
-     E niye o zaman sizde bizim gibi uçurtma uçurmuyorsunuz?
-     Çünkü biz büyüdük ve artık yerimizi size bıraktık.
-     Hııı.
-     Peki Atatürk Kimdir? Biliyor musun?
-     Tabii biliyorum. O bizi düşmanlardan kurtardı.
-     Başka...

Küçücük kollarını yukarı doğru kaldırıp bir daire çiziyor ve,
-     İşte bütün bunları, evleri, parkları, denizleri, havayı o kurtardı sonra da bize hediye etti.

Çocuk masumiyetiyle anlatmaya çalıştığı düşüncelerini ne kadar da saf ve duru bir şekilde ifade ediyordu. Sarı saçlı küçük kız.

Gerçekten ne kadar da uzun bir zaman olmuştu elime uçurtma almayalı şimdi düşününce aradan geçen zaman bir asır kadar uzun geliyordu

O yüce insan olmasaydı, ne ayak bastığım toprak, ne gözümün gördüğü mavi sular ne de soluduğum hava milletimin olmayacak, bizler kim bilir nerelerde ne şekillerde kimlerin boyunduruğu altında yaşamaya yada yaşam mücadelesi vermeye çalışan insanlar olacaktık.

-     Umut hadi ben gidiyorum yürü kızım” diye seslendi kayalıkların üzerinden kalkan kadın.
Gel bakalım başka bir yerde bulabilecek miyiz sana uçurtma.

-     Demek adın umut.

-     Evet

-     Çok güzel ismin varmış umut.

-     Teşekkür ederim.

-     Bak sana ne söyleyeceğim.

-     Söyle..

Baş parmağımla bize oldukça uzak olan insan kalabalığını göstererek,
-     Ben biraz önce oradan geçtim umutçum, orada da uçurtma satan bir adam var. Hadi anneni daha fazla üzmeden gidin bir de oraya bakın belki kalmıştır kırmızı uçurtma.
-     Gerçekten mi ?
-     Gerçekten
-     Tamam.
-     Oturduğu banktan hoplayarak indi aşağı diğer uçurtmacının adını duyunca.
-     Şimdii bana bir söz ver
-     Niye!
-     Eğer kırmızı uçurtma bulursan, benim içinde uçuracaksın tamam mı?
-     Tamam söz.
-     Güle güle abla.
-     Güle güle Umut.

Hemen hemen bütün 23 Nisanlarda nedense hep yağmur yağar, aylarca süren hazırlıklar, provalar onca çocuğun hevesi kursağında kalır çoğu zaman okul bahçelerinde statlarda yapılan gösteriler, okul içlerine kapalı mekanlara taşınır.Bana göre gözü yaşlıdır bu bayramın, önce çocukların sevincine, mutluluğuna ortak olur, sevinçten ağlar, sonra geleceğimizin teminatı olan çocuklarımıza böyle güzel bir bayramı hediye etme büyüklüğünü gösteren yüce Atasını kaybettiği için hüzünlenir ağlar.

Bugünde 23 Nisandı. Ama yağmur yağmıyor, güneş masmavi denizin üzerinde ışık oyunları yapıyordu. Büyükada, heybeli ada... O kadar canlı ve berrak görünüyorlardı ki sanki elimi uzatsam bir anda o evlerin o yaşamların içinde bulacaktım kendimi. Sahil boyunca yürüyen, koşan, piknik yapan, kitap okuyan insanlar... Cıvıl cıvıl çocuk sesleri... Her biri birer yaşam sevinci...
-     Bak buldum.
-     Aaaaa umut!
Elinde tuttuğu kendisi kırmızı, kuyruğu beyaz uçurtmayı neredeyse gözümün içerisine sokarcasına yüzüme doğru uzatıp.
-     Bak, senin söylediğin yere gittik orda kalmış bir tane.
-     Ayy çok sevindim umut cum bak bu kadar çok ağlamana değmedi dimi.
Yüzüme bakıp omzunu silk ti.
Annesi yaklaştı yanımıza,
-     kusura bakmayın, rahatsız ediyoruz sizi dedi. Ama İlla uçurtmamı göstericem ben o ablaya diye tutturduk taa nerelerden geri döndürdü beni”. Dedi.

- Rica ederim ne demek. Madem buraya kadar gelmişsiniz bir uçurtma uçuralım bari umutla.
-     Ah ne iyi olur. Bende biraz dinlenmiş olurum.

Elinde kırmızı uçurtmasıyla Umut yerinde duramıyordu. Şimdi sana söylediklerimi yap tamam mı umut.
-     Tamam.
-     Uçurtmayı ben tutacağım sende ipini sıkı sıkı tut ve yavaş yavaş koşmaya başla. Yükseldikçe ipini biraz gevşet tamam mı.?
-     Tamammm.
Birinci, ikinci deneme derken, uçurtmamız havalanmıştı. Küçük kız sevinç çığlıkları atıyor. Annesine sesleniyordu.
-     Anneee bakk, nasıl havalandı uçuyo uçurtmammm oleyyyy....

Uçurtma yükseldikçe umut’ unda çığlıkları bir o kadar yükseliyor. Diğer çocukların çığlıklarına bir yenisi ekleniyordu. Kalabalıktan sıkılıp, sahildeki kayaların üzerine çıktık. Hem denizi seyrediyor hem de uçurtma uçuruyorduk. Uçurtmamız rüzgarın da yardımıyla o kadar çok yükselmişti ki, oturduğumuz yerden neredeyse bir misket tanesi kadar görünüyordu.

-     Abla.
-     Efendim güzelim.
-     Keşke uçurtmam bayrak olsaydı.
-     Neden?
-     Baksana ne kadar yükseğe çıktı. Eğer uçurtmam bayrak olsaydı. O da bu kadar yükselir taaaaaa gökyüzününün taaa uzağına kadar çıkar. Atatürk’ ün yanına kadar giderdi. O zaman Atatürk’ te çok mutlu olurdu. Çünkü o ölmedi yüreğimizde yaşıyor. Ve Gökyüzünde oturup, oradan bize bakıyor.

Evet küçüğüm Atamız ölmedi. O senin minicik çocuk yüreğinde bizimse bütün benliğimizde yaşıyor.

Şimdi sen küçüğüm, minik ellerinle özgürce uçurduğun kırmızı uçurtmayı,

Kurtuluş savaşında Allah Allah nidalarıyla bir avuç vatan toprağı için hiç düşünmeden kanını canını veren Mehmetçik için uçur. Gözü yaşlı analar, babalar, kardeşler için, elinde kınası kurumamış taze gelinler için uçur. Erini, evini kaybedip sırtındaki bebesiyle elindeki süngüsüyle gözü kabalı savaşa atılan Ayşe analar, Fatma bacılar için uçur. Ana karnında süngü yiyen daha doğmamış kardeşlerin için uçur.

Korkma!
O yüce insanın bir avuç askerle, bir ulusu kurtarmak için verdiği mücadele hiçbir zaman unutulmayacak ve unutturulmayacaktır.
Yüce kişiliği ve açık fikirleriyle bütünleşen devrimleri her zaman yaşayacak. Ve sizin gibi, bizim gibi Vatanını ,milletini, toprağını seven, geçmişine sahip çıkan iradesi hür irfanı hür insanlar olduğu müddetçe Cumhuriyet ilelebet payidar kalacaktır.

07.05.2007 / Nilgün SARIGÜL