aşkın lekeli uzantısında
gözlerine mil çekilmiş bir yürek kaldı ellerinde
önce kırlangıçlar terkettiler, sonra diğerleri
belki de birer birer öldüler

yazık oldu erinçlere

tüm uçurumları getirdiler ayağının dibine
yine de cinayet süsü vermedi yok oluşlara
isyanıyla korkuları atbaşı gidiyordu nicedir
aslında çoktan vazgeçmişti insanları anlamaktan
çoktan caymıştı kendi olmaktan

yaşam alıştıra alıştıra vermiyordu ya da almıyordu hiç bir şeyi

elleriyle tutunmaya çalışırken zamana
yanıtsız sorularla kayboldu düşleri
kışlara karıştı alıp da benliğini
yazgısını kurtarmaya çalışan bu kadın
beşinci mevsimi mi düşlemişti ne
tutunamadı ve asılı kaldı yine yalnızlıklara

ne kaldı ki geriye?

maddenin dördüncü haliydi, ruhun kim bilir kaçıncı..
kalemi sustu, dili söylemez oldu
gülüşleri isyanıydı, gözyaşları çaresizliği
masum aşk olmazdı, olamazdı, bilmez olur muydu hiç
''bir anlatabilsem''diyordu. bir anlatabilseydi
.............................
sahi tüm bunlardan geriye ne kaldı?



Yasemin Can