Okuduğunuz bu yazı aslında bir resim,
İçinizde şekil alacak…
Bakmayın siz o harf denen kara şekillere,
Renklerini sizin seçtiğiniz,
En güzel resim belki de...

***
Bakın, küçük bir çocuğun eline geçmiş boya kalemleri ve kâğıt…
—Haydi, bakalım ufaklık, çiz bir bayram resmi…
Üst kenarına okul bahçesinden fırlarken çizdi kendini önce, yanında yöresinde yaşıtları,
Belli ki tatil, ilk aklına gelen şeydi…
Sonra annesini ve babasını çizdi,
Ellerini hemencecik öpüp, aldı bayram harçlığını…
Ve aç bir sevinçle, marketin önünde şekil verdi kendine…

Bir oda, bayram gibi süslenmiş belli…
Babaannesi ya da anneannesiydi galiba kanepede oturan…
Bir de dede çizdi, sakalı olmayan...
Ailesini ve kendisini kapıdan çıkarken resmetti acelece,
Ne zaman gelmişlerdi de gidiyorlardı…
Yaşlılar arka planda, biraz hüzünlü, boyunları bükük…
Tabii, yeterince uzun kalmamışlardı o güzel evde,
Keşke…

Sonra, çok önemsemediği bayramlıkları ve her daim yeni ayakkabıları ile çizdi kendini, Kocaman bir parkta...
Yanında arkadaşları yok, yalnız…
Gökyüzü de bir bayram gününe yakışmayacak kadar gri…

Ama o…
Çok öncelerin çocuğu olsa, yatağının başucuna, kıyafetler çizerdi hevesle,
Yastığının altına özenle konmuş bir çift de pırıl pırıl ayakkabı,
Güneşli bir havada, arkadaşları ile şeker toplardı kapı kapı,
Öncelerin çocuğu olsa, torbası rengârenk şekerlerle doldukça mutlu olurdu,
Harçlığın miktarına bağlı olmazdı sevinci…
—Yeter… Diyor sonra. Şimdi okula gideceğim, oradan da dershaneye, akşama da öğretmen gelecek… Matematik… Matematik…
Sağ alt köşeye ise imzasını atıyor, bir arabanın içinden el sallarken,
Belli ki uzaklara tatile gidiyor,
Ama neyse ki gülümsüyor…
Neyse ki o bir çocuk…

***
Yaşı ya 18, ya da 20...
—Bayramları çiz ey genç insan, yarının bayramları...
—Tamam. Diyor biraz bıkkın…
—Tek bir şey çizeceğim…
Kâğıdın tam ortasına kocaman bir yatak üzerine yapışmış özensiz bir şekil karalıyor isteksizce…
Bayram diyince aklına uyku geldi besbelli…
Neşesiz, rüyasız, renksiz, derin bir uyku…
O öncelerin genci olsa…
Bayram namazında babasının yanında şekillendirirdi kendini, dua ederken…
Ramazan sonrası, ilk özenli sofrayı kurardı annesi ile birlikte…
Neşe içinde cıvıl cıvıl kıyafetlerle ailesinin yanında boy gösterirdi,
Gülümserdi akrabalarının elini öperken…
—İşte bu… Dedi sonra, kâğıdı uzatarak…
—Yeter!… Bayram sonrası sınavım var… Çalışmam gerek…
Sonra imzasını attı neredeyse boş sayfanın üst köşesine,
Yine yataktan bir televizyon izlerken…
Dağınık odasının aralık kapısından görünen yüz de annesinin…
“Haydi, kalk diyor” galiba…
Ama o duymuyor…
Çünkü o yorgun… Çok yorgun…

***
İşte benim bayramım…
Hemen yanı başımda ki can ailemle,
Yanında olamadığım uzaklarda ki sevdiklerimle…
Anlayacağınız kalabalık bir resim,
Ve rengârenk…
Ve bayramlar kadar temiz…

Öncelerin bayramı olsaydı…
Alınan bayramlıklarımı giymiş, eteklerimi savururken çizerdim kendimi, çiçek çiçek…
Bayramlaşmaya gitmek için hevesli, yollarda resmederdim kendimi,
Gurbet bayramlarında, komşuyu zile basarken boyardım,
Ona kolonya şeker ikram derken…
Onu uğurlarken…
Beklerken çizerdim kendimi…

Şimdilerin bayramını uğrattım tuvale, şöyle bir…
Artık bekleyen küçük bir kız yok, gün bugün bayramında
Beklenen bir evlat var, bir abla var, bir ümit var,
Bayramların kolonya kokusunda…

El öperken küçücük, çocuklarımın elimi öptüğünü çizdim sonra…
Aileme, sevgilerime sarılırken kıvrıldı fırçam…
Hasretin sarı rengi, sevinçlerin pespembe mutluluğu, doldurdu tuvali…
Ve imzamı attım bir köşeye…
Aslında biraz suçlu…
Küçük oğlum, üzerinde önemsiz hissettiği bayramlıkları ile bir parkta yalnızsa,
Gencecik kızım, yorgun ve umutsuz beni duymuyorsa…
Ve, bugünün bayramına attım imzamı;
"Ümit Turpcu…"