Gün batımı ve
Hafifçe esen rüzgar
İstanbul toparlanan güneşi uğurlamada
Bir ananın evladını yolculaması gibi
Yahut bir sevgilinin hoşçakal diyen gözlerinden süzülen yaşla uğurlaması gibi sevdiğini
Hani gideni bir damla da olsa suyla yolcularsın ya
İşte Boğazın serin suları daha bir hızlı akıyor sanki o giderken
Olur da çabucak döner diye o sevilen
O ''hiç gitmese'' denilen
Bırakıp giderken...
Ama neden ;
Neden bu kadar sevilirken
Ve bir o kadar da düşlenirken her an sevgilinin hayalinde
Neden bu gitmeler?
Ben her an seninle yaşarken
Ve her anımı seninle doldurmak isterken
Sen neden bu kadar acelecisin?
Neden?
Gitmek için erken daha
Toparlanmak için çok erken...
Bilirim zaman çok çabuk akar derler
Ama benim için zaman durgun bir su birikintisinin telaşsızlığı ve umursamazlığında
Seninleyken....
Sen varken zaman bile yitiriyor anlamını
Çünkü ben senin gözlerinde ararken o gizemi
Zaman ki unutturuyor kendini
O bile yavaşça doğruluyor yerinden
Ve çekilip yaşamın ortasından
Sığınıyor ıssız bir köşeye
Örterek üzerini yaşamın ağırlığıyla
Tatlı bir uykuya bırakıyor kendisini...
Bir ben kalıyorum sanki yeryüzünde ve bir de sen...
Keşke gitmesen
Keşke...
Ama gidiyorsun biliyorum
Ne kadar inanmak istemesem de
Sen gitmedesin şu an
Başka bir yaşama...
Ama unutma sevgili;
Yine aynı zamanındayız sevmenin
Aynı yüzünde aşkın
Ve eminim aynı duyguların kuşatmasında yüreklerimiz...

Meğer ölüm ne garip şeymiş
Güle güle sevgili...
Hiç dönmeyecekmişçesine; gitmelerin ayrılıkları başlattığı iklimlerde olsan da
Yüreğim şimdi dopdolu
Yorgun bir ananın evladını beklerkenki umuduyla
Tıpkı İstanbul'un güneşini beklemesi gibi
Ben de seni bekleyeceğim
Yüreğimde aşkın
Ve dilimde seni anlatan kelimelerimle
Bekliyorum
Düşlüyorum
Ne olur dön...
Her sabah şehrine dönen güneş ol
Gülen gözlerinle
Yeniden gülümse bana
Ve eğilerek kulağıma yeniden seni seviyorum de
Ama sessizce
Ölüme inat...

    Yokluğun yitimlerin yarattığı sessizliğin acımasız bekçisi şimdi... Yanıbaşımda...