Seni uykusuzluğumdaki
Düşlerim kadar seviyorum,
Ey zamanımın hüzne doğan
Gecesi.
Mevsimimin gül kurusu rengi
İçine acı çalınan,
Tüm yaşanmışlıklarımın tövbesi!
Bir kıssadan türettiğim
Noktamalı yaşayışlarım.
Ağır ağır ve bile bile ilerlediğim,
Hayatımın farkında olduğum yanı.
Yani koklamak gibi,
Yani özümsemek gibi,
Tüketmek gibi,belki bitirememek gibi.
Öylesine benden
Eksilen bir yanım gibi,
İçimdesin ve çoğalıyorsun.
Çoğalıyorsun ve taşıyorsun
Gölgelerimin sahteliğinden.
Ufukta oynaşan hep o karartılar,
En belirgin anlamlarına
Bürünüyor şimdi.
Ruhum böylesine
Saydamsı bir berraklığa bürünmüşken,
Geçirgenliğinden korkuyor yaşamın
Zoraki anlarının.
Hep o meydanlarda ilerliyor
Bir süvari ve dakikaları...
Mekan ne kadar tanıdık
Ve zaman ne kadar uzak.
Hüzün bu kadar tazeyken yüreğimizde,
Ne kadar bayatsı
Üzerimize gelen hayatın
En tekerrür anları.

Eski rüyalarımdan hatırladığım,
En gerçeksi uyanıklığım.
Seni rüyalarımdaki özlemlerim
Gibi seviyorum!
Ve şimdi tam da
Kelimelerim dirilmişken varlığına,
Sana yeniden soruyorum;
Pardon, sen hayatmısın? ...

Mehmet Asım

01/08/2001