Bu son olsun, her neyse adı, bunun da bir kibrit alevi kadar ömrü olsun.

Ama inan bana, cümlelerinde devrim yaptığım satırlar mantar kafalı şarap şişesinde gelmedi bana.
Bütün dünyayı içine almaya çalışan tamahkar yüreğin, kılcal köprülerinden geçerek ulaştı menziline.
Ulaştı mı (?) bilemem.

Şimdi, gözlerimde yorgunluğun belirtisi ! başımı yastığa çeken. Uyumak ve uyanmamak üzere huzur arayışı ki sorma ! adı yok. Tanımlayamadıklarımla alıp başımı gitme isteği ! neresi olursa. İki kişilik bir ülke var mı (?) adım gibi biliyorum ! gülüyorsun. Ben realistim güzelim tabi ki yok.

Belki herkes aşk zannetti, kutladı seni, beni. Kimi olağan bir şiir diye okudu ! seni. Ben değil şair yanım yarattı seni.

Hiçbir aşkın sonunu merak etmedim. Demiştim ya, nasılsa bitecek ! ıslanmaya gelemem. Evet aynen öyle, benim yağmurlarım hep içime yağar ! sevdim diyemem. Beyaz gömlek altına, kirli atlet giyemem.

Aslında, en büyük aşklarımı tahmin edemeyeceğin mekanlarda yaşadım. Hayata sıkı sıkıya bağlı gözlerin retinalarında, nasırlaşmış ellerin sıcacık ayalarında. Gecenin bir yarısı balık ekmek arasında, Sokak çocuklarının titrek bedenlerinde tanıdım aşkı. Lösemili bir çocuğun zeytin tanelerinde. Huzur evinde yalnızlığa mahkum ninenin şefkatinde, soğuk gecelerde sokak çocuklarıyla şapırdattığım işkembe çorbasında. Mendebur bir gecede trafik ışıklarında beklerken, elime tutuşturulmuş selpak mendilde yaşadım aşkı. Ben hiçbir aşkımı iki kişilik yaşamadım!!

Sen öleceğini bile bile gülebilir misin.? Sen bayram sabahları gelmeyeni beklemek nasıldır bilir misin.?
Sen ayazda, boranda, yağmurda kartondan yorgan nasıl yapılır bilir misin.? Sen yarı donmuş bir çocuk nasıl bakar bilir misin..?

Ben aşkı iki nar kırmızı dudakta değil, pazar yerlerinde gizlice çürük domates toplayanların endişeli bakışlarında gördüm. Ben aşkı, çöpte ekmek arayan yalın ayak bir kadının kirli tırnaklarında tanıdım.
Öyle yaşadım!!

Demem o ki, kalbur üstü mahallelerde büyüdüm. Elit okullarda okudum, bembeyaz kadınlar tanıdım. Ama hep kendimi, insanlığımı var oluş nedenimi aradım. Ne hazindir ki şimdi aşkına muhtaç olduğum yürekleri sömürerek yaşadım!!

Sen, kağıt mendil satan iki taze gözden hiç utandın mı? Sen, gecelerin katran karası rengine buladığımız,
feryatlarına kulak tıkayıp yüksek tonda anlamsız müzikler çalarken radyomuz, yanlarından geçip, bir de üzerlerini ıslattığımız, ezdiğimiz, tiksindiğimiz, korktuğumuz gerçeğin ! aslında yalın ve tamı tamına insanlığımızın terazisi olduğunu biliyor musun!! Sen, kaldırım rengi iki minik el tuttun mu?

Ve bende aşk iki kişilik değildir. Bende yüzlerce çocuk beslenir, benim çocuklarım. Onlarca aşkım var kırk beşlik, ellilik ve hatta seksenlik. Hayatın kendisiyle evliyim güzelim ! yorar seni bu yürek!!

Sen, aşkı satırlara düşen kelimelerin sanal gerçeklerinin buğusunda ararken, ben Beyoğlu’nun arka sokaklarında, büyük cami avlusunda ve belki de seksenlik ninenin son nefesinde olacağım. İşte orada tam da orada bu aşkı sonsuza dek yaşatacağım.

Elveda demiyorum sana. Bu gece eline yüz lira karşılığı uzatılan mendili al, aradığın ben isem orada olacağım.

Levent Saral / SON

NOT
•     Bölümlerde adı geçen SEYFİ köpeğimin adıdır.
•     MERHABA Farsça bir kelime olup asıl anlamı ‘’ benden size ( sana) zarar gelmez’’ dir.